PO DRUGIEJ STRONIE LUSTRA

 Tak, wiem że mnie długo nie było. Niestety Wena zdechła, a perspektywy w codzienności takie sobie. Cóż, życie, należy się dostosować.  Jeszcze niedawno można było pomylić pory roku - późną jesień z późnym latem. Temperatury szalały sobie bliżej dziesięciu na plusie, łatwiej było wrócić myślami do wakacji. Ale im dalej w listopad tym trudniej wykrzesać ze wspomnień siłę napędową do życia. Wakacje były...piękne i.. trudne. Im dokładniej coś ostatnio planuję tym bardziej spektakularnie plany biorą w łeb. Dobrze, że nie wszystkie, ale jestem zmęczona ciągłym dostosowywaniem się do różnych sytuacji. Zaplanowaliśmy tydzień z moimi Rodzicami u nas, w planach było dużo zwiedzania, wypadów w piękne miejsca Małopolski, Kraków mieliśmy traktować wyłącznie jako noclegownię. Drugi tydzień mieliśmy spędzić u Rodziców i bujać się po Podkarpaciu. Mężon potem miał wrócić sam do domu i do pracy, a my z CJ zostać prawie do końca miesiąca. Wyszło...połowicznie. Z jednej strony było super, bo najbliżsi by

(Zdjęcie z internetu) Jak się macie Robaczki? Urlop przed? Po? W trakcie? Ja się powolutku do mojego czołgam. Jest szansa, że dam radę, choć niewiele mi brakuje do kompletnego wyczerpania baterii. Ratuję się różnie - Domowymi lodami, Weekendowymi ucieczkami w nieodległe okoliczności przyrody Słoikowaniem... Balkonowaniem... I wianiem przed wariackimi burzami. Oby, gdy zacznę już ten cudownie wolny od obowiązków czas, nawałnice dały od siebie odpocząć... Z informacji bardzo dobrych - CJ dostała się do wymarzonej szkoły na wymarzony kierunek. Poziom zen jest zadowalający. Do pełni brakuje tylko długiego spania, zwiedzania i pobierania witaminy D przezskórnie :)) Póki co, szykuję wrześniową dokumentację i czekam na powrót szefowej z urlopu. Idzie mi opornie, ale konsekwentnie "do przodu". Dzieciaków spędzających wakacje w przedszkolu mamy sporo, więc też jest co robić. Oby baterie wytrzymały! :) Dajcie znać co tam u Was,  Robaczki - buziole! :)

  Balkonik mi obrodził tegorocznie ;) Jak tam Robaczki? Odpoczywacie? Ja zrobiłam mega przerwę w blogowaniu, bo galopada wydarzeń i stresior kiepsko na mnie działają. Dla CJ ten rok to kolejny kamień milowy na drodze jej życia i chcąc nie chcąc wszystko kręci się wokół niej. Wybór szkoły, egzaminy ósmoklasistów, dążenie do jak najlepszych wyników na świadectwie, rekrutacja... Siwieję powolutku, acz nieubłaganie ;) Część stresu mamy już za sobą. CJ doskonale napisała egzaminy - nawet egzamin z polskiego, o którego wyniki "się bała" poszedł jej świetnie. Ba, poszedł jej najlepiej. Świadectwo ze średnią ponad 5, przedmioty wymagane na profilu, który preferuje -zaliczone na bardzo dobrze i celująco. I to bez naszego jojczenia, naciskania, mękolenia...  Duma we mnie powoli przestaje mieć miejsce na dalszy rozrost ;)  Teraz czekamy na wyniki rekrutacji. Mocno trzymam kciuki, żeby przyjęło ją bardzo dobre liceum, do którego ma blisko. Napracowała się.  Poza tym staramy się jakoś oga

  Ledwo się maj zaczął, a już się kończy. Czas leci galopem, dopiero spacerowaliśmy sobie na majówce z Rodzicielami po arboretum w Bolestraszycach, a już dzisiaj Córka Jedyna napisała drugi z egzaminów ósmoklasisty. Majówka udała nam się wspaniale. Szara, ponura aura ustąpiła miejsca ciepłej, letniej pogodzie i spacerowaliśmy sobie rozkoszując się słoneczkiem. I roślinkami.  Reset idealny. Niestety potem znowu nastąpił ciąg deszczowych i zimnych dni, ale kto by na to zwracał uwagę, kiedy trzeba  biec, załatwiać, uczyć się do egzaminów.... Córka Jedyna za chwilę - w niedzielę - kończy 14 lat. Robię się stara :))) Jest piękna, mądra, zabawna - mogłabym tak ją chwalić przez wieczność. Jeździ konno, zbiera figurki koni, prowadzi końskiego IG... O koniach mogłaby mówić godzinami. W szkole radzi sobie świetnie, po raz kolejny bez nadmiernej spiny świadectwo będzie kolorowe. Bardzo dumna jestem. Proszę trzymać kciuki, żeby dostała się do najfajniejszego liceum w Krakowie :)) Mnie oczywiście 

  Nie będę się rozwlekać pogodowo, bo to, co się dzieje urąga wszelkim zasadom. Kwiecień plecień w całej okazałości, z dużą dozą przesady. Mieliśmy już i piękne słońce i mróz, i śnieg i wiosenną burzę z piorunami. Jeśli miałabym się czegoś spodziewać - to wszystkiego. Rozczarowań przynajmniej brak.  Wprawdzie wiosnę mamy dziwną i nie do końca zachęcającą do aktywności wszelakich, ale Wielkanoc przyszła mimo wszystko i chcąc nie chcąc trzeba było się do niej jakoś przygotować. Na szczęście mobilizację miałam w postaci wizyty moich Rodzicieli, więc robiłam wszystko w oczekiwaniu na Nich :)  Niestety w tym roku poniosłam cukierniczą porażkę na całej linii. Wszystko co mogło się nie udać -nie udało się wyjątkowo spektakularnie. Sernik opadł, babka była dorodnym zakalcem, a mazurek się rozsypywał przy krojeniu. Wprawdzie w smaku nie było to złe, ale z wyglądu naprawdę nie powalało. Cóż, kiedyś musiałam zaliczyć porażkę, na całe szczęście Matula przywiozła swoje ciacha, które jak zwykle były

 Wiosna zagląda zza chmur. Dość ospale, bo już kilka razy w tym miesiącu zasypało mnie śniegiem.  Ogólnie ciężki był ten miesiąc. Zabiegany, zaspany, drenujący kieszeń. Jedyną dobrocią było spotkanie z Siostrą, która przyjechała do nas na parę dni w związku z bierzmowaniem Córki Jedynej.  Dobrze, że jutro już kwiecień. Ruszą przygotowania do świąt i oczekiwanie na moich Rodzicieli, z którymi święta spędzimy.  A jaki był marzec dla Was, Robaczki? Przygotowania wielkanocne w toku? 

 Zbierając do kupy wszystkie typy pogody z ostatnich dwóch tygodni, nie jestem w stanie określić jaką mamy porę roku. Nie mówię już o leżącym po parę dni śniegu, mrozie, ciepłocie, deszczu, wiaterku... Ale wystarczy porównać ostatni piątek z następującą po nim sobotą. W piątunio wracałam tramwajem z ciastkami z cudownej cukierni niedaleko Rynku, modląc się, by krem wytrzymał i ocierając twarz z zalewającego ją potu, a w sobotę tak pizgało złem, że choć mieliśmy dalekosiężne plany na zakupy i "wyjazdowy" obiad z okazji dnia kobiet, moich imienin i bierzmowania CJ, szybko je skróciliśmy do rajdu po dwóch najbliższych "butikach" z ciuchami i gara spaghetti. Dzika śnieżyca za oknem uświadomiła nam, że najwspanialszą rozrywką będzie rozłożony narożnik, Netflix i pyszne czerwone w kieliszkach. CJ całkiem zadowolona zaszyła się w swoim pokoju ze słuchawkami na uszach i tabletem w rękach. Aczkolwiek czuję w starych kościach coś na kształt powolnego przebudzenia. Świerzbią m

Niezmiennie od dziesięciu lat, luty jest moim najbardziej znienawidzonym miesiącem i myślę, że już nic tego nie zmieni. Dziura w sercu pozostanie na zawsze, nie zasklepia się i boli ilekroć o Nim pomyślę, ale przywykłam już do tego bólu. Tylko tyle zmienił czas - przyzwyczaiłam się, że nic mi Go nie przywróci, że już nigdy nie porozmawiam, że jedyne, co mogę zrobić, to zapalić znicz.  Mimo przyzwyczajenia, czuję, że w tym okresie moje samopoczucie leci w dół, na łeb na szyję. Coroczne sturlanie się na samo dno, by potem powoli gramolić się z powrotem.  Styczeń bardzo mnie zmęczył. Najpierw CJ się rozchorowała, potem mnie dopadło to samo wirusisko i urodziny spędziłam w łóżku z wysoką gorączką. Miałam w planach kino na Dzień Babci i Dziadka z moimi Rodzicielami, a przez to moje choróbsko przyjechali tylko na moment, żeby zabrać CJ na ferie.  Nie gniewajcie się, Robaczki, nie mam weny na dłuższy post póki co. Wam życzę dużo zdrowia i radości, a sobie, żeby ten cholerny miesiąc szybko się

 Dzień dobry w styczniu - Robaczki. (śniadanko, dżizas, do czego to doszło) Jak tam w nowym roku? Ciągle jeszcze piszecie na wszystkim 2022 jak ja? :)) Bo ja tak jedną nogą jeszcze jestem w starym czasie, rozliczenia, raporty i inne kończące rok duperele jeszcze wciąż mnie tam trzymają.  Ciężko też uwierzyć, że coś się zmienia, kiedy wstaję i wracam do domu wciąż po ciemku. To skutkuje u mnie po staremu, brakiem zapału do wszelkiej aktywności fizycznej, co naturalnie objawiło się paroma nowymi centymetrami tu i ówdzie. Po staremu też postanawiam, że schudnę - nowością będzie, jak mi się to uda ;)  Jak więc widzicie, powiedzonko Córki Jedynej -"Nowy Rok - Nowa Ja" u mnie kompletnie nie działa. A jeśli już, to w tę gorszą stronę ;) Za to CJ zaskakuje entuzjazmem. Któregoś dnia, po powrocie ze świątecznych ferii oznajmiła, że wybiera się do liceum na profil z rozszerzonym polskim, angielskim i biologią, tzw. "psychologiczno-pedagogiczny". OK, dla mnie każda droga, dzię