Utopia
Bynajmniej, nie jest sielsko ani anielsko. Dogorywam spokojnie na etacie, czekając na obiecaną pół roku temu rozmowę o wyższym wynagrodzeniu. Na rozmowę o motywacji do pracy, której z dnia na dzień mam coraz mniej, na rozmowę o motywacji do życia, do robienia planów... Bez tego ani rusz, dni wloką się niemiłosiernie. Nie myślę, co dalej - z dnia na dzień budzę się, ubieram Julę, podrzucam do pokoju Mamuni i wymykam się z domu, żeby wrócić koło 17:00. I dwie godziny spędzić z moim dzieckiem, którego tak pragnęłam. Co tu jest nie tak?? Cieszę się każdą minutą bycia z nią, jednocześnie podświadomie marząc o chwili kiedy Młoda pójdzie spać, a ja wyląduję w wannie pełnej ciepłej wody... Przysypiając, wydrę z dnia kilka chwil dla siebie. W weekend staram się wszystko nadrobić, spokojnie znoszę Młodą przyklejoną do moich ramion, brzucha, nóg... Znoszę jej "buziaki", szczypanie, ciągnięcie za włosy... Znoszę pobudki nocne, których wciąż jest jeszcze kilka... I całe to "znoszenie...