Pora na kocyk.

Pora aktualna kojarzy mi się nieodwołalnie z pytaniem jednego Misia:

- Mamusiu, czy ja na pewno jestem niedźwiedziem polarnym? 

- Tak Misiu, jesteś, co to za pytanie? odparła mama

- Ale może ja jestem misiem koala? Albo może chociaż brunatnym?

- Ja jestem niedźwiedziem polarnym, tata jest niedźwiedziem polarnym, więc i Ty Misiu na pewno jesteś niedźwiedziem polarnym.

- TO DLACZEGO JEST MI TAK CHOLERNIE ZIMNO???

Ja na pewno nie jestem niedźwiedziem polarnym, więc marznę. I choć ogólnie lubię jesień, jej kolory, nienachalne temperatury, wieczory zachęcające do czytania... To jednak mam świadomość, że nieuchronnie prowadzi ona do zimy, a to już zupełnie inna para kaloszy.

Koniec października zleciał nam w bardzo ciepłej jeszcze atmosferze, bo wybraliśmy się do moich Rodzicieli, żeby poświętować z nimi Rocznicę Ślubu - już taką bardziej zaawansowaną ;) 

Była też okazja, żeby odwiedzić groby moich bliskich zmarłych, co z racji odległości rzadko mi się zdarza na Wszystkich Świętych. Raczej wybieram się tam przed - lub po święcie, w zależności od tego jak wypadają jakieś dodatkowe dni wolne.

Na całe szczęście święta Bożego Narodzenia też w tym roku wypadają nam z "moimi", więc oczekiwanie na kolejne spotkanie nie będzie długie.

Listopad ciągnie mi się jak guma od gaci. Początek miesiąca obfitował w różne niespodzianki w moim miejscu pracy, co wymusiło na mnie mnóstwo elastyczności i niestety, konieczność zagryzienia zębów. Obecna praca bardzo mi odpowiada. Mam blisko, przeważnie obcuję z ludźmi, których da się lubić, mam stały kontakt z dzieciakami, które dają mnóstwo energii, ale czasem jest bardzo ciężko. Na co dzień mam pracę biurową, ale zdarza się, że trzeba podwinąć rękawy i ogarnąć coś jak najbardziej "fizycznie" :). Tak też było i tym razem. Po długim okresie "za biurkiem" trafiłam na sale, co wymordowało mnie fizycznie tak, że pod koniec dnia szukałam tylko miejsca, gdzie bym mogła złożyć swoje zdechłe ciałko i żeby nikt niczego absolutnie ode mnie nie chciał. Na szczęście Rodzinkę mam wyrozumiałą, CJ ogarnia się sama, więc na te dwa tygodnie schodzili mi dzielnie z drogi i organizowali sami życie domowe.

W tej chwili jestem już w miarę doprowadzona do używalności, znowu klepię w klawiaturę, okupuję telefon i biegam po urzędach, pocztach, Biurach Obsługi zajmując się tym, co lubię i co nie wymaga ode mnie siły mięśniowej :))

Wprawdzie nadal mam odruch wymiotny, kiedy widok za moim oknem prezentuje się tak:

Ale zagryzam zęby i wychodzę z domu z bardziej optymistycznym nastawieniem, że przecież niedługo grudzień. Dzieci już uczą się piosenek o Mikołaju, zaraz do repertuaru dojdą kolędy, trzeba będzie wybierać przepisy na ciastka, piec pierniki, dekorować mieszkanie - jakoś przetrzymam.

Póki co, odnowiłam kontakt z biblioteką, co zaowocowało bardzo przyjemną kupką książek na komodzie przy łóżku. Co najważniejsze, już pierwsza z nich okazała się bardzo wciągającym czasoumilaczem. 

Dodatkowo Mężon zaparza pyszną herbatkę, kocyk otula i cóż... byle do wiosny! :)

A jak Wy zimujecie - Robaczki?