A czas płynie płynie....

 

obrazek z:  http://radkost.com/2011/07/28/hello-world/

 

Dziś 34. Częstujcie się wirtualnie Kochani :)

Migam się bardzo od tych urodzin... gdzieś od czasu do czasu mała wzmianka. Czyżbym się starzała, skoro tak ciężko mi idzie myślenie o wieku? :))

Ale od zeszłego roku to "starzenie się" jest ciut łatwiejsze. Bo razem ze mną świętuje ONA - iskierka, styczniowa siostra bliźniaczka-wodniczka :)) i jest ciut więcej mobilizacji, żeby ten post nie był aż tak zwyczajny, taki "jak zawsze". Wszystkiego najlepszego LILU :))

Bo w końcu to nasz dzień. Więc niech będzie, że o nas :)

Przyszłam na świat podczas "zimy stulecia". 

http://bi.gazeta.pl/im/7/6117/z6117197X.jpg

Mama opowiadała mi, jak jechała do porodu w zaspach, drąc się na wiozącego ją tatę, że na pewno nie zdążą. A tu śnieg, ciemność, ślizgawica - cóż, dość stresujący moment, nieprawdaż?

Może dlatego nie jestem dzisiaj śniegoentuzjastką :/ A wręcz przeciwnie. ;)

Byłam oczkiem w głowie moich dziadków. Właściwie nie mogło być inaczej - mieli mnie w końcu tylko jedną, dopiero po pięciu kolejnych latach zawitał na świecie Braciszek ;)

Z dziadkami spędzałam każde wakacje. Pamięta ktoś jeszcze post o R.? Ech, wiele bym dała, żeby wrócić choć na jeden dzień w beztroskę tamtego świata. Na koc w kratkę, w cień wiśniowego drzewka, do trawy w zębach i liczenia chmur.

Do ciepłego, miękkiego futra królików, którym nosiłam wszelakie zielsko, do brzęczenia pszczół, szumu rzeki. A kiedyś TAK BARDZO chciałam być dorosła i nie mieć TYLU problemów ;)

Przez pierwsze parę lat mojego dzieciństwa mieszkałam w domu na wsi. Moja Mama przeprowadziła się tam z Tatą i maleńką mną z dużego miasta. Kompletne odludzie. Mieliśmy tylko kilku sąsiadów, z którymi zresztą nie nawiązaliśmy nigdy bliższych relacji. Dookoła las, 3 budynki mieszkalne, Tartak, który tętnił życiem od rana do 16:00, Młyn, do którego zjeżdżali rolnicy z ziarnem i czynna stacja PKP, przy której stały kolejne dwa domy. Takie Bullerbyn na końcu świata :)) Teraz rozumiem, dlaczego Mamie mogło się tam nie podobać - Tata pracował w Tartaku, a ona opiekowała się nami. WSZĘDZIE było daleko. Do szkoły chodziłam przez las :) Ale dla mnie - dziecka, to było miejsce idealne. Cale dnie spędzaliśmy z bratem  na dworze - w lesie, na polach i łąkach. Zimą woziliśmy się sankami po lesie za samochodem Taty, wiosną moczyliśmy nogi w moczarach, na których rosły kaczeńce, żeby narwać kwiatów dla Mamy :) Latem zawsze mieliśmy czarne języki od jagód, a jesienią były grzyby, przez które o wiele za długo wracaliśmy do domu. Chodziłam do wiejskiej szkółki. Było nas w klasie chyba 6 czy 7 osób i mieliśmy lekcje razem z klasą o rok starszą :D...
Kiedy byłam w czwartej klasie rodzice dostali mieszkanie w Spółdzielni. W Mieście, gdzie mieszkają do dzisiaj. Miałam wreszcie swój własny pokój, "lepszy start" niż wiejskie dzieci. Ale poczułam się trochę jak szarak złapany za słuchy na pełnej kwiatów łące i zamknięty w klatce.
Na szczęście do "naszego domu" wprowadzili się Dziadkowie. I mogłam tam wracać.

Nigdy nie byłam zwierzęciem stadnym. Wolałam towarzystwo dorosłych, a wieczór z książką zawsze przedkładałam nad zabawę z rówieśnikami. Taki Jeżozwierz i "Dyzio marzyciel" ;) 

I ten Jeżozwierz chyba we mnie został do dzisiaj. Trudno mnie oswoić.
I trudno mi się zaangażować - ale jak już mi się to uda - to tak do końca ;)

Ciekawi mnie, jaka kiedyś będzie moja córka. Chyba odziedziczyła trochę tego mojego jeżozwierza, bo na poranne zdzieranie z łóżka marudzi - ale ja wolę z Tobom Mamusiu.

Też bym wolała ;)

Rzeczy, których się nie docenia.

Pamiętam Mamę w domu. Jak czekała na nas w oknie. Jak podawała nam parujący obiad, jak zawsze była kiedy tylko"zaszkliły" się gorączką oczy. Dzisiaj najpierw telefon do szefa... Jakieś wyrzuty sumienia, chociaż właściwie teraz już tak rzadko... Ale jednak nie mogę być z nią tyle ile moja mama. 

A kiedyś było to dla mnie po prostu oczywiste - że ona tam jest i czeka.

Od tej pory minęło mnóstwo czasu. Tyle się działo. 

Już jestem TAK BARDZO dorosła ;) Mam inne problemy i rozumiem, dlaczego mama często wzdychała - "Dziecko, to według Ciebie jest problem?? To żaden problem, zobaczysz, jak dorośniesz..." Każde doświadczenie, które dane mi było przeżyć, czegoś mnie nauczyło. Wciąż się zmieniam, wciąż uczę. Jaka będę za rok? Jaka za pięć lat?

Czego się dowiem o ludziach? Ile razy jeszcze przekonam się o ich wyjątkowości, dobroci, wspaniałomyślności a ile jeszcze razy dostanę od nich po tyłku?

Wszystko jedno, WARTO :)
Kończę już, kończę bo strasznie długo mi wyszło :D:D


PS (jeszcze odrobina prywaty)
Nie zapomnijcie zagłosować na TOSINKOWO!!!! :))