Nowe - stare.

 Dzień dobry w styczniu - Robaczki.

(śniadanko, dżizas, do czego to doszło)

Jak tam w nowym roku? Ciągle jeszcze piszecie na wszystkim 2022 jak ja? :))

Bo ja tak jedną nogą jeszcze jestem w starym czasie, rozliczenia, raporty i inne kończące rok duperele jeszcze wciąż mnie tam trzymają. 

Ciężko też uwierzyć, że coś się zmienia, kiedy wstaję i wracam do domu wciąż po ciemku. To skutkuje u mnie po staremu, brakiem zapału do wszelkiej aktywności fizycznej, co naturalnie objawiło się paroma nowymi centymetrami tu i ówdzie. Po staremu też postanawiam, że schudnę - nowością będzie, jak mi się to uda ;) 

Jak więc widzicie, powiedzonko Córki Jedynej -"Nowy Rok - Nowa Ja" u mnie kompletnie nie działa. A jeśli już, to w tę gorszą stronę ;)

Za to CJ zaskakuje entuzjazmem. Któregoś dnia, po powrocie ze świątecznych ferii oznajmiła, że wybiera się do liceum na profil z rozszerzonym polskim, angielskim i biologią, tzw. "psychologiczno-pedagogiczny". OK, dla mnie każda droga, dzięki której będzie w życiu szczęśliwa będzie dobra, pogratulowałam pomysłu, ale okazało się, że to nie koniec komunikatu. - W związku z tym - kontynuowało wpatrzone w cel dziecko - od kolejnego semestru zapisuję się na kółko z polskiego, żeby mieć piątkę. Tym mnie zagięła. Proponowałam jej bowiem chcąc, by nawiązała nowe znajomości i trochę wyrwała się z wirtualnego świata - kółka wszelakie, zgodne z zakresem jej zainteresowań - co roku od jakichś paru lat i wykręcała się sianem. To kółko z polskiego, siana do wykręcania dostarczało właściwie samo, bo jest o ósmej rano w dzień, w którym CJ i tak wraca do domu po 17:00... Powiem wam, że jestem w szoku. Samozaparcie lvl. master jeśli to ogarnie, zaimponowała mi. Bo to już drugie kółko na które będzie chodzić. 

Nie wiem, czy już tu pisałam, ale od września CJ pogłębia wiedzę na kółku z biologii. Nawet w konkursie kuratoryjnym wzięła udział (tak, nienawidzi konkursów, nie, nie zmuszałam jej) i przeskoczyła do kolejnego etapu. I ma tam fajną koleżankę. I robią różne fajne rzeczy. I na krakowską Noc Biologów właśnie dziś się wybierają... 

Cieszę się, widzę jak po pandemii moje dziecko odżywa i nie ucieka już tak od ludzi. (Ale nadal nie cierpi tłumów - co nie jest dziwne, przecież ja też ;)) Cieszę się, bo to będzie dla niej rok wyzwań - od września nowa szkoła, nowi ludzie, a wcześniej pewnie jeszcze kupa stresu związana z egzaminami i dostaniem się do wybranego liceum. Muszę się uzbroić w pokłady cierpliwości, wsparcia i w nerwosol,  bo to też trochę dla mnie egzamin, jak ją do tego przygotowałam.

Z nowości to chyba tyle. Za to po staremu nadal się sypię, jakby kończył mi się termin ważności. Po świętach  (cudownych zresztą) i tygodniu spędzonym u Matuli, wróciłam zmiętolona, przeżuta i wypluta. Cholera wie, czemu. Niby spałam, niby odpoczywałam, niby stres wszelaki został w Krakowie... Moje koleżanki z pracy wróciły z nowym zapałem, z planami, postanowieniami, duch bojowy aż się nad dachem przedszkoli unosi... A ja? Nie. Ja zaczęłam szukać masażystki, bo kołowacizny w łepetynie dostałam, kręgi szyjne mi się zbuntowały i rypią. Fantastycznie po prostu. Byłam wczoraj u cudownej kobiety. Wygniotła mnie i zmaltretowała jak ciasto na chałkę. Obkleiła plastrami i czekam na efekt. W międzyczasie coś tam ćwiczę delikatnie i piję. Obym wylądowała, bo ten helikopter średnio mi pasuje.

Poza tym co... hmm. Miałam pójść na Jarmark Bożonarodzeniowy, zdjęcia ładne zrobić i Wam wkleić, ale CJ się pochorowała, a bardzo by się wkurzyła gdybym poszła tam bez niej. Może w tym roku się uda, chciałabym więcej łazić, zbierać więcej wspomnień... Może się uda, trzymajcie kciuki. 

Ściskam Was Robaczki i idę pozaglądać, co tam u Was słychać. 

Dajcie znać,  jak tam u Was na tym Początku Nowego ;)

Do poczytania!