Powrót do rzeczywistości
Ten tydzień... To było coś niesamowitego :)
Dawno nie czułam się tak dobrze, tak spokojnie... tak bezpiecznie...
Mężon szedł do pracy, a my wstawałyśmy, robiłyśmy sobie pyszne śniadanko i omawiałyśmy plany na cały dzień :) I cieszyłyśmy się bliskością, o którą tak trudno.
Młoda dała się nam trochę we znaki, rozprasowując mój pęcherz jak naleśnik i ograniczając spacery do absolutnego minimum - ale i tak dałyśmy jakoś radę.
Szuflady komody pełne maleńkich dziecinnych ubranek i akcesoriów...
W oknach firanki... jakoś tak cieplej, przytulniej...
Tylko Jej już nie ma.
Znowu jest na odległość telefonicznych rozmów. Już nie da się przytulić. Śniadanie po wyjściu Mężonka znów smakuje tak jakoś...
Podobno ktoś, kto ma dzieci - już nigdy nie jest sam... Cóż, chyba nie do końca. Bo kiedy te dzieci znikają za horyzontem, żeby założyć własne rodziny...
Wiem, że i tak nie mam na co narzekać - przecież nie jesteśmy na dwóch różnych końcach świata - gdybym się uparła jeszcze dziś mogłabym odwiedzić rodziców - to raptem tylko kilka godzin pociągiem... Ale nie o to przecież chodzi - chodzi o to, że nie ma tego codziennego BYCIA razem...
Melancholijnie się zrobiło... Powolutku wracam do okresu sprzed Jej wizyty... Niedługo święta - pora na ciasta i ciasteczka - może jak zajmę się pieczeniem przestanę myśleć, że była tak blisko i znowu Jej nie ma...
Tęsknię Mamo...
Dawno nie czułam się tak dobrze, tak spokojnie... tak bezpiecznie...
Mężon szedł do pracy, a my wstawałyśmy, robiłyśmy sobie pyszne śniadanko i omawiałyśmy plany na cały dzień :) I cieszyłyśmy się bliskością, o którą tak trudno.
Młoda dała się nam trochę we znaki, rozprasowując mój pęcherz jak naleśnik i ograniczając spacery do absolutnego minimum - ale i tak dałyśmy jakoś radę.
Szuflady komody pełne maleńkich dziecinnych ubranek i akcesoriów...
W oknach firanki... jakoś tak cieplej, przytulniej...
Tylko Jej już nie ma.
Znowu jest na odległość telefonicznych rozmów. Już nie da się przytulić. Śniadanie po wyjściu Mężonka znów smakuje tak jakoś...
Podobno ktoś, kto ma dzieci - już nigdy nie jest sam... Cóż, chyba nie do końca. Bo kiedy te dzieci znikają za horyzontem, żeby założyć własne rodziny...
Wiem, że i tak nie mam na co narzekać - przecież nie jesteśmy na dwóch różnych końcach świata - gdybym się uparła jeszcze dziś mogłabym odwiedzić rodziców - to raptem tylko kilka godzin pociągiem... Ale nie o to przecież chodzi - chodzi o to, że nie ma tego codziennego BYCIA razem...
Melancholijnie się zrobiło... Powolutku wracam do okresu sprzed Jej wizyty... Niedługo święta - pora na ciasta i ciasteczka - może jak zajmę się pieczeniem przestanę myśleć, że była tak blisko i znowu Jej nie ma...
Tęsknię Mamo...
ktoś kto ma dzieci długie lata nie jest sam.potem dzieci odchodzą.ale nim odejdą dają nam tyle lat......i wiesz....po głowie chodzi mi post.o dziecku a właściwie o tuleniu tegoż dziecka....chyba muszę go ukształtować w swej głowie.za paczuszkę dziękuję.muszę odkopać swoje zapasy ubranek dzieciowych i nim wystawię na allegro najpierw zrobię przeglad....oczekuj przesyłki bo wcale mnie nie rusza to,ze masz pełne półki.hihi.....Ściskam przedświatecznie.
OdpowiedzUsuńno tak, w sumie to od nas zależy, czy nasi rodzice dorobią się "syndromu pustego gniazda" ;) a może jeśli często będziemy odwiedzać rodziców, to nasze dzieci uznają że tak trzeba? i też będą wracać? OBY. Czekam na Twojego posta, a to że mam pełną komodę nikogo nie rusza :D WHY????? :D:D
OdpowiedzUsuńjejuuu, mam to samo! ostatnie trzy miesiące pomieszkiwałam u mamy, przyzwyczaiłam się, że jest Jej tak dużo, tak często... Bogu dzięki, że dzieli nas jedynie 100km...
OdpowiedzUsuńtrzymaj się dzielnie, buźki!
oj, ja też tęsknie za swoją. zwłaszcza, że Święta idą, a mnie deprecha łapie. życzę by Tobie jednak szybko się odmieniło
OdpowiedzUsuńbuziaki
zanim te dzieci wyfruna to jeszcze mysle ze zdazysz sie nacieszyc :) to ja juz Tobie/Wam zycze pieknych i bajkowych Swiat:***
OdpowiedzUsuńEmko NO WŁAŚNIE, dobrze, że są telefony, to telekonferencje mogę urządzać codziennie ;)
OdpowiedzUsuńNutko w święta zawsze najgorzej, ale jakoś musimy dać radę... Ja się zaraz zajmę plackami ;) Buziaki
hihih ja swojej Julki nigdzie nie puszczę :D:D Nawzajem Kochana :) Wesołych świąt!!
Ja tez tesknie za mama, choc jak jest tutaj to sie denerwuje,ze ciagle jest przy mnie. Ale widziec raz co pol roku nie jest latwe:(((
OdpowiedzUsuńWesloych Swiat!!!
ja jakoś nie bardzo tęsknię za mamą, może dlatego, że mieszkamy na tym samym osiedlu ;-p
OdpowiedzUsuńa za ojcem to w ogóle nie tęsknię, mimo, że widuję go ze 2 razy w roku jak dobrze pójdzie. a teraz to go pewnie nie zobaczę jeszcze dłużej, albo i wcale hehe
A ja powiem tak; dobrze jest mieć blisko rodziców, ale nie za blisko... Pewnie, że sie tęskni gdy się mieszka od siebie daleko i rzadko spotyka. Ale gdy mieszka się z rodzicami, też może nie być wesoło... My z mężem mieszkaliśmy przez 2 lata po ślubie z rodzicami i nie wspominam najmilej tego okresu. Kiedy się wyprowadziliśmy, zaledwie 20 km dalej, jest wiele lepiej. Teraz będziemy mieszkać bliżej, ale jednak nie w tym samym domu, tylko trochę dalej. Nie wiem jak będzie, czy rodzice nie zechcą zdominować nas, wtrącać się w nasze życie, mówić co mamy robić. Z jednej strony się boję, a z drugiej cieszę, że będziemy bliżej siebie. Wszystko ma swoje plusy i minusy...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!