Nokaut

Od jakiegoś czasu ze zdumieniem odkrywam, że moje życie toczy się w jakąś dziwna stronę. 

Tak samo się toczy.

I nie mam na to żadnego wpływu.

Moja Mamunia ma niesprawną stopę. Najprawdopodobniej od dźwigania Juli. Jest w domu już drugi tydzień. Zastrzyki, rehabilitacja, póki co, nic nie pomaga.

Ja przesiedziałam zeszły tydzień z Małą, wczoraj wróciłam do pracy. Mężon do jutra  siedzi w domu z Julą i Teściową, która miała się zająć Młodą "od już". 

Pisałam Wam, że prosiłam o podwyżkę? Szeryf obiecał mi rzeczową rozmowę jak wrócę z tego niespodziewanego urlopu. Wczoraj ta rozmowa się odbyła. A właściwie nie rozmowa. Raczej krótkie oznajmienie - "Muszę Ci dać wypowiedzenie. To tyle."

Zwolnił mnie. Ot tak, po prostu. Moje obowiązki przejęły dwie osoby. Stażystka, której płaci Urząd Pracy i facet który dostanie kasę ze środków unijnych.

Po pięciu latach stałam się niepotrzebna.  

Marzenia o własnym mieszkaniu znowu szlag trafił. Szukam nowej pracy. Próbuję poskładać CV.

Czuję się jakby mnie ktoś wyrzucił przez okno. Wszystko mnie boli. Pewnie najbardziej nadwyrężone mocno Ego. Bo przecież tak często słyszałam, że jestem dobra w tym co robię, potrzebna i skuteczna.  I boli mnie świadomość, że znowu zaufałam i znowu ktoś mnie wystawił do wiatru. 

Pozbieram się. Mam Julę. Ale póki co... leżę na dechach. Kompletny nokaut.