Strachy na lachy...

-


Boszzz… To już ostatni tydzień… Od poniedziałku biorę urlop a od wtorku Julinda zostanie przedszkolaczkiem… Boję się, nawet nie wiecie jak bardzo. I właściwie nie mam z kim o tym strachu…
Jakoś wszyscy mnie uspokajająco zbywają, mówiąc – no będzie dobrze, nie przejmuj się bo dziecko wyczuje Twój strach i samo się będzie bało.
Ale ja nie umiem. Po prostu nie wiem jak odciąć się od moich obaw, że za każdym razem, kiedy będę ją zostawiać samą za drzwiami przedszkola, będzie płakać i wołać „Mamusia!!!!”

Jula ślicznie mówi. Nawet krokodyl i kręgosłup :) I odwracając kartki w książeczkach nazywa rzeczy na ilustracjach, nazywa zwierzątka pokazując je paluszkiem. Rozpoznaje osoby na zdjęciach w albumie…
Jest już TAKA duża…
Ale nie korzysta z nocnika.
Nie potrafi sama jeść łyżką czy widelcem.
Dopiero niedawno przekonała się do kubeczka niekapka.

I rozchorowała nam się w zeszłym tygodniu.
Pewnie złapała jakiegoś wirusa ode mnie, albo od Pawła. Teść z Teściową też byli chorzy.
Na szczęście już jest lepiej, ale przerażał mnie jej chrypiący kaszel, gorączka, zatkany nos…
A przecież dzieci w przedszkolu często chorują :///

Boję się.

W przyszłym tygodniu biorę urlop.
Chcę jej pokazać, że w przedszkolu nie ma się czego bać. 
Chociaż sama boję się go jak jasna cholera :)))) 


Komentarze

  1. Fjona Ogr21 lutego 2011 22:15

    Kobieto droga!
    nie masz pojęcia jak dobrze Cię rozumiem! Właśnie najbardziej ten płacz naszego dziecka! Bo na początku będzie - wiesz o tym doskonale, prawda? I zaraz po tym - jak i czy sobie poradzi, będzie tęsknić?, jak się znajdzie w towarzystwie innych dzieci, zaakceptuje i będzie akceptowana/y? i tak dalej... I to dlatego ciągle sabotuję i "nie mam czasu" popytać w okolicznych żłobkach o miejsce, a o to podobno super trudno. Moja koleżanka czekała na miejsce dla swojego dziecka ponad rok!
    A poza tym - mój też chory... wirus, ząbki?
    Co do umiejętności Juli - umie już tak dużo, że te "drobiazgi" nadrobi juz za chwileczkę ;-)))
    buziakuję mocno

    OdpowiedzUsuń
  2. Tosinkowo22 lutego 2011 10:38

    kochana ja uspokajać Cię nie będę,no po prostu mi nie wypada,bo sama zachowywałabym się identycznie.Jestem straszną panikarą w tym względzie.Myślę,że my matki kwoki napędzamy się same,a wizja wołającego dziecka rozpaczliwym głosem "mamusiuuuu!"przyprawia nas o obłęd.Przypomniałaś mi jak zostawiałam 2,5 letniego Lubka a ten wołał aż gardło zdzierał.Ja w pracy zapłakana,On w przedszkolu.I choć płakał pewnie krótko,po którymś razie nie wytrzymałam i Go po prostu natychmiast odebrałam.Skonczyło się na sąsiadce,która dorabiała do emerytury zajmując się młodym.Oby u Was bylo znacznie lepiej-zaciskam kciuki:*

    OdpowiedzUsuń
  3. Wiśniowa23 lutego 2011 17:53

    Kochana, pamiętam nasz pierwszy przedszkolny raz, płakałam ja, płakała Asia i mimo, ze tam pracowałam nie mogłam do niej schodzić, bo było jeszcze gorzej. Nie jadła nic przez cały dzień, może nie powinnam tego pisać, ale tak było. Ale z dnia na dzień było coraz lepiej. Przekonała się do pań, do dzieci. Później jak zmieniłyśmy przedszkole nie było aż tak traumatycznie ale stres był. Wiesz, dzieci reagują różnie. Jedne płaczą pierwszego dnia, a po kilku się aklimatyzują. A drugie idą śmiało, a np. po dwóch tygodniach histeria, bo nagle się okazuje, że to przedszkole to już tak codziennie. Trzymam za Was kciuki. Dacie radę :*

    OdpowiedzUsuń
  4. Kobieta z drugiej strony lustra24 lutego 2011 08:20

    dzięki dziewczyny. Po prostu mocno zacisnę zęby...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zbieram dobre słowa ;)

Popularne posty z tego bloga

Rozprawa z przeszłością

-
Minęło już prawie dwa miesiące, ale ja wciąż mam przed oczami obrazek siebie gryzącej z bólu szpitalną poduszkę... Poród - większość z was ma to już za sobą i pewnie powiecie mi jak lekarka mojej Młodej - to się zapomina... Ale ja chyba nie zapomnę... Zaczęło się w środku nocy. Tak jak chciałam, Mężon był w domu, nie byłam sama. Zareagowałam spokojnie i z niejaką ulgą - no, nareszcie... Odczekałam do trzeciej, żeby nie siać paniki, ale skurcze nie minęły. Obudziłam Mężona najdelikatniej jak umiałam - Kochanie, to chyba już, tylko spokojnie... Ale i tak zerwał się jak oparzony. Poszłam pod prysznic, on zaczął się ubierać, a ja poczułam jak zaczęły odchodzić wody. Tak jak mówiła Mama - wiedziałam, że to już, mimo że cały czas się bałam, że pojadę do szpitala a stamtąd wyślą mnie z powrotem do domu... ;) Ubrałam się i zadzwoniłam po taksówkę. Mężon dopakował do torby rożek, moją kosmetyczkę i kanapki, które naszykował sobie do pracy. Do taksówki zeszliśmy po schodach - winda niby
Czytaj więcej

Jeszcze tydzień, dam radę, na pewno ;)

-
Obraz
(Zdjęcie z internetu) Jak się macie Robaczki? Urlop przed? Po? W trakcie? Ja się powolutku do mojego czołgam. Jest szansa, że dam radę, choć niewiele mi brakuje do kompletnego wyczerpania baterii. Ratuję się różnie - Domowymi lodami, Weekendowymi ucieczkami w nieodległe okoliczności przyrody Słoikowaniem... Balkonowaniem... I wianiem przed wariackimi burzami. Oby, gdy zacznę już ten cudownie wolny od obowiązków czas, nawałnice dały od siebie odpocząć... Z informacji bardzo dobrych - CJ dostała się do wymarzonej szkoły na wymarzony kierunek. Poziom zen jest zadowalający. Do pełni brakuje tylko długiego spania, zwiedzania i pobierania witaminy D przezskórnie :)) Póki co, szykuję wrześniową dokumentację i czekam na powrót szefowej z urlopu. Idzie mi opornie, ale konsekwentnie "do przodu". Dzieciaków spędzających wakacje w przedszkolu mamy sporo, więc też jest co robić. Oby baterie wytrzymały! :) Dajcie znać co tam u Was,  Robaczki - buziole! :)
Czytaj więcej

Wakacyjnie - niekoniecznie

-
Obraz
  Balkonik mi obrodził tegorocznie ;) Jak tam Robaczki? Odpoczywacie? Ja zrobiłam mega przerwę w blogowaniu, bo galopada wydarzeń i stresior kiepsko na mnie działają. Dla CJ ten rok to kolejny kamień milowy na drodze jej życia i chcąc nie chcąc wszystko kręci się wokół niej. Wybór szkoły, egzaminy ósmoklasistów, dążenie do jak najlepszych wyników na świadectwie, rekrutacja... Siwieję powolutku, acz nieubłaganie ;) Część stresu mamy już za sobą. CJ doskonale napisała egzaminy - nawet egzamin z polskiego, o którego wyniki "się bała" poszedł jej świetnie. Ba, poszedł jej najlepiej. Świadectwo ze średnią ponad 5, przedmioty wymagane na profilu, który preferuje -zaliczone na bardzo dobrze i celująco. I to bez naszego jojczenia, naciskania, mękolenia...  Duma we mnie powoli przestaje mieć miejsce na dalszy rozrost ;)  Teraz czekamy na wyniki rekrutacji. Mocno trzymam kciuki, żeby przyjęło ją bardzo dobre liceum, do którego ma blisko. Napracowała się.  Poza tym staramy się jakoś oga
Czytaj więcej