O tym gdzie byłam, jak mnie nie było i...

21 czerwca Julinda zakończyła tegoroczne przedszkolakowanie. 

Wyraźnie zmęczona, z lekkim katarkiem o poranku, zniechęcona... Nawet perspektywa "występów" w krakowskim stroju i deklamowanie kolejnego "poematu" z cyklu "jestem misiek zuch piłem mleko dziś za dwóch" nie nęciła jej za bardzo. No to tydzień sobie odpuściłyśmy. Spakowałyśmy się, a w sobotę Córuchna się wystroiła...

zaopatrzyla w prowiant...

 i w "zabijacze czasu"...

 po czym ucałowała Tatuńcia na do widzenia i wpakowała do pociągu. Niestety podróż nam się dłużyła.... (co widać po fotkach, które matka z nudów strzelała)...

i dłużyła...I córcia na okrągło gadała i nudziło się jej, jak juz przykleiła wszystkie naklejki i pomalowała cale dwa obrazki i połapała rybki (pociąg jedzie 4,59h ;))  I tego domku Babci wciąż nie było widać ;) Aż (wreszcie) dziecko podróż zmogła  i dziecko padło - 

Na szczęście  w końcu dotarłyśmy i bezpiecznie wytaszczyłyśmy się na peron, z którego odebrali nas moi rodzice. I już w niedzielę można było puszczać bańki w ogrodzie u pradziadków :)

Byłam sobie TAM tydzień. Odpoczęłam psychicznie, nabrałam dystansu, nacieszyłam się rozmowami z rodzicami i dziadkami. Ze śmiechem obserwowałam Jak Jula obejmuje ich wszystkich w posiadanie, jak zapełnia swoimi rzeczami pokój, w którym kiedyś mieszkałam, jak się zadamawia. Widać, ze czuje się tam jak najbardziej na miejscu. I choć były łezki na pożegnanie w piątek (ja starałam się trzymać fason i machałam na stacji z czymś w rodzaju uśmiechu ;)) to wiem, że nigdzie indziej nie będzie jej lepiej. (No, może w domu ze mną i Mężonem ;)))

W sobotę były imieniny Mężona.  Nawiedzili nas Teściowie. Wszystko byłoby ok, ale niestety nie zsiadł mi się sernik na zimno. I były imieniny bez ciasta. Za to z sałatką, szaszłykami, skrzydełkami na ostro... No ale bez ciasta?? Mówi się trudno ;)

W niedzielę upiekłam kolejny placek. Bo w poniedziałek miałam bardzo ważne spotkanie :)

Na które bardzo długo czekałam. I które NARESZCIE doszło do skutku.

Ale jeszcze w poniedziałek rano, zanim odwiedziły mnie dziewczyny, miałam bliskie spotkanie z niejaką Ewą Ch. Ja na nią patrzyłam, ona mnie nie widziała. Ona z uśmiechem mówiła "wytrzymaj jeszcze trochę" - ja przez zęby cedziłam, że jest sadystką. Ona zgrabnie fikała nóżkami niczym nimfa, ja próbowałam to za nią powtórzyć z gracją zawodnika sumo... A dziś biegałam po schodach. Rano. Najpierw w dół, niczym motyl. potem w górę z zakupami - zasapany, czerwony parowóz. Miesiąc podobnej katorgi dla siebie przewidziałam - Ewka, dieta i schody. A potem się zobaczy ;)

Na szczęście spotkała mnie nagroda za katorgę. Trzy wspaniałe dziewczyny przyjechały odwiedzić moją wieżę, w której przebywam sama jak palec, póki mężon nie zwlecze się z pracy. To był wspaniały babski sabat z widokami na jeszcze i jeszcze... A Kasia z brzuszkiem, chuda jak palec stała się moją giga-motywacją ;)) Natalia jak promień słońca i Aneta :) Ze sporą częstotliwością schło nam w ustach od gadania :)) Już za wami tęsknię! Chcę jeszcze!!

Blog to prawdziwe okno na świat. Na dobrych ludzi, którzy są wokół. Dzięki, że jesteście :)
W przyszłym tygodniu zaczynamy malowanie - ojjj będzie się działo, a w tym - cóż, znów pakuję dobytek ;)
Buziolce!!