Rozprostowując ramiona...

by mogła w nie wpaść - stoję i czekam.

Widzę jak zasmarkany nosek wtula się w domowe ciuchy i... czuję, że jestem na miejscu, tam gdzie trzeba.

Zapalenie oskrzeli. "Takie początki" jak oznajmiła moja nowa Pani doktor. Rozprawiając się z tym, co nie do końca mi odpowiada pożegnałam starą przychodnię. Mimo, że bliżej, mimo że tyle lat. W domu zamiast antybiotyku witamy inhalator. Z piskiem, wrzaskiem i spazmami - Jula głośno protestuje przeciwko takiej formie aplikacji leku. Dopiero wizja zastrzyków jako "zamiennika" trochę ją temperuje.

Wycieram nos, podaję syropy, witaminy, tulę, zabawiam, staram się rozdwoić. Być podwójnie teraz, za to że na co dzień jest mnie tak mało. Rekompensuję, choć nie wiem czy się da.

Wczorajszy wieczór. Wciągając w łazience koszulę witam się w myślach z napoczętą książką o Cordon Bleu, w lustrze widzę, że ubrałam odzież na lewą stronę. Będzie niespodzianka, mruczę pod nosem niezadowolona, przebierając się. Nie lubię ich. Żadnych.

Kilkanaście minut później wezwana przez Mężona zdzieram pościel z łóżka Małej. Treść żołądka Juli okazale prezentuje się wszędzie dookoła. Shit. Wietrzymy pokój, Mężon myje podłogę. Jula przebrana zakopała się już w naszym łóżku. Cóż, jak nie urok i nie sraczka... Ciekawe co zaszkodziło? Dziś już jest nieźle, na głodny brzuszek zaaplikowałam owsiankę, spotkała się z entuzjazmem ;)

W czwartek idziemy skontrolować  oskrzela. Mam nadzieję, że pożar szybko zostanie ugaszony.

Póki co nadrabiam obowiązki Pani Domu. Tej półperfekcyjnej. I cieszę się z bycia z Julą. Wszystko inne może poczekać. Zaraz będziemy piec drożdżówki.  Tą chwilę zatrzymam.