Żaden tytuł nie pasuje. Więc bez.

 Nie cierpię czasu, kiedy na nic nie mam wpływu. Kiedy mogę tylko czekać, mieć nadzieję, modlić się o szczęśliwe zakończenie. Bezsilność jest moim najgorszym przekleństwem. 

Czytam wiadomości złorzecząc, żyję z dnia na dzień, znów nie śmiąc robić dalekosiężnych planów. Blokada głowy gdzieś tam z tyłu, paraliżuje myśli o przyszłości. 

Zajmuję głowę organizując, wpłacając, kupując. Segregując w pracy to, co już zostało zebrane. Nie lubię bezczynności, nie lubię tylko się przyglądać. Ale rozpacz mnie ogarnia, kiedy patrzę na opatrunki i myślę, że komuś mogą być potrzebne. Więc zagryzam zęby i wracam znów do pracy...

Cieszy mnie bardzo, że tak wielu jest pomagających, że ludzie jednoczą się, otwierając swoje serca. I jednocześnie szlag mnie trafia gdy słyszę, że "za dużo tych uchodźców - później pracy nie będzie dla naszych", "za wielu islamistów pcha się przez granicę z uchodźcami, będą przez nich tylko kłopoty", "wpadniemy w ruinę osiedlając ich wszystkich u nas - kto za to będzie płacił, przecież to z naszych podatków!!". I to wszystko od tych samych, którzy jeszcze wczoraj użalali się nad "biednymi dziećmi". Na ile Rodakom starczy miłości bliźniego? Oby na długo, bo pomoc nie przestanie być potrzebna ani od jutra ani za tydzień...

Bardzo bardzo chcę wierzyć, że wszystko dobrze się skończy. Że znowu będzie przepięknie, znowu normalnie. Że nie trzeba będzie kupować już kamizelek kuloodpornych, żeby pomagać. 

Powiedzcie, że też w to wierzycie.