Rozprawa z przeszłością

Minęło już prawie dwa miesiące, ale ja wciąż mam przed oczami obrazek siebie gryzącej z bólu szpitalną poduszkę...

Poród - większość z was ma to już za sobą i pewnie powiecie mi jak lekarka mojej Młodej - to się zapomina... Ale ja chyba nie zapomnę...

Zaczęło się w środku nocy. Tak jak chciałam, Mężon był w domu, nie byłam sama. Zareagowałam spokojnie i z niejaką ulgą - no, nareszcie... Odczekałam do trzeciej, żeby nie siać paniki, ale skurcze nie minęły. Obudziłam Mężona najdelikatniej jak umiałam - Kochanie, to chyba już, tylko spokojnie... Ale i tak zerwał się jak oparzony.

Poszłam pod prysznic, on zaczął się ubierać, a ja poczułam jak zaczęły odchodzić wody. Tak jak mówiła Mama - wiedziałam, że to już, mimo że cały czas się bałam, że pojadę do szpitala a stamtąd wyślą mnie z powrotem do domu... ;)

Ubrałam się i zadzwoniłam po taksówkę. Mężon dopakował do torby rożek, moją kosmetyczkę i kanapki, które naszykował sobie do pracy. Do taksówki zeszliśmy po schodach - winda niby była, ale wciąż jeszcze oficjalnie nieodebrana. Taksówkarz popatrzył na nas ze zrozumieniem i pojechał do szpitala zdecydowanie krótszą drogą.

Szpital wybrałam sobie wcześniej. Miałam to szczęście, że pracował w nim mój lekarz, więc przyjęto mnie bez większych problemów, jednakże z pretensjami, że budzę ich o takiej porze - była trzecia w nocy... Gdybym wiedziała, że to potrwa tak długo - zostałabym jeszcze w domu.

Przyjęła mnie gburowata położna. Ja starałam się być miła, mimo bólu, ona nie uważała tego za konieczne. Poszła obudzić lekarkę. Dyżurująca pani ginekolog zbadała mnie, szeroko ziewając. Potwierdziła, że owszem - zaczęło się, ale jeszcze długa droga przede mną... I kazała położnej przyjąć mnie na oddział. Położna ze skrzywioną miną pobrała ode mnie wszystkie dane. Nie znalazła wśród moich badań jednego z wymaganych i dostałam ochrzan, mimo, że pamiętam, że takie robiłam - widocznie nie dostałam wyniku od lekarza. Z wielką łaską pani uznała, że pobierze mi krew do badania później i zrobią je na miejscu.

Wypuściła mnie w końcu z gabinetu, zgarnęłyśmy po drodze Mężona i zaprowadziła nas do "pokoju przedporodowego", gdzie kazała mi się rozebrać. Zapytałam o zzo, bo na wszelki wypadek chciałam wiedzieć jakie są procedury. Pani burknęła tylko, że mam sobie to załatwić z następną zmianą. Przyszła jeszcze pielęgniarka, żeby zrobić mi wkłucie, i przez następnych parę godzin nikt już do mnie nie zajrzał, mimo że byłam jedyną pacjentką...

Dobrze, że był ze mną Mężon - baardzo długo tego dnia rozmawialiśmy :)) Przed nadejściem zmiany pani położna podłączyła mnie do KTG. Zapis obejrzała już kolejna, która przyszła ze świeżym zapasem sił i postanowieniem, że urodzę na jej zmianie :/ Owszem ucieszyłam się, że w końcu ktoś się mną zajął, ale jednocześnie poczułam się kompletnie odcięta od własnej woli. Położna zbadała mnie, potem dała coś na rozluźnienie szyjki... O ósmej był obchód znowu badanie, lekarz zarządził oksytocynę... Same badania upewniły mnie, że chcę znieczulenie. Położna była oburzona, że tak reaguję na jej mało delikatne "próby pomocy" :/ Mijały godziny, nic się nie zmieniało. Zajmowała się mną studentka na praktyce - dopiero ją udało mi się doprosić, żeby ktoś wreszcie podał mi znieczulenie, bo zaczynałam tracić kontrolę nad sobą, tak bolał mnie kręgosłup... A okazało się, że nie mam potrzebnych do znieczulenia badań... Położna pobrała krew... Powiedziała, że i tak muszę poczekać aż lekarz mnie "zakwalifikuje"...

Minęły kolejne 2 godziny. W międzyczasie kolejne badania rozwarcia, które sprawiały, że umierałam z bólu, KTG, skurcze... Oskarżenia położnej, że nie chcę urodzić, że myślę tylko o sobie, od których chciało mi się wyć... Byłam już bardzo słaba, bo to trwało tyle godzin... W tym momencie chciałam, żeby to się po prostu skończyło, - jakkolwiek - żeby tylko dali mi spokój. Widziałam zdenerwowanie Męża, jego bezsilność... A nawet nie przychodziło mi do głowy, ze to wcale jeszcze nie jest najgorsze co mnie czeka...

Koło 15 przyszedł lekarz. Uznał że rozwarcie jest wystarczające, żeby podać mi znieczulenie. Podłączyli mi kroplówkę z glukozą, po której poczułam się silniejsza, potem przyszły dwie anestezjolożki. One jedyne widziały mnie, a nie brzuch na dwóch nogach, z którego trzeba wyciągnąć dziecko :/ Nie wiem, co mi bardziej pomogło - znieczulenie, czy ich pełne optymizmu pocieszanie. Znieczulenie przywróciło mi siły. Przestał boleć kręgosłup, poczułam skurcze w brzuchu. Położna wreszcie była zadowolona... A ja zwyczajnie znowu poczułam się człowiekiem, który coś może...

Położna zaczęła mnie przygotowywać do przejścia na salę porodową. Okazało się, że wszystkie są zajęte - w jednej sprzątają... Uznała - że jakby co, poradzimy sobie na miejscu - na zupełnie płaskim łóżku... Przeraziłam się. Na szczęście zdążyli ze sprzątaniem.

Już w szpitalu Mąż podjął decyzję, że będzie przy mnie do końca. Na sali porodowej nagle zebrało się wokół mnie mnóstwo ludzi. Ginekolog, położna, studentka, pani z oddziału noworodkowego, pediatra, anestezjolog, pielęgniarka i blady jak prześcieradło Mąż. I wszyscy oprócz tego ostatniego patrzyli między moje nogi... Chciałam jak najszybciej mieć to za sobą. Męczyłam się już 12 godzin... Sam poród trwał 20 minut. Ostatnim wysiłkiem udało mi się wypchnąć Maleństwo z siebie... Położna położyła mi ją na brzuchu, zobaczyłam umazaną krwią, czarnowłosą istotkę. Rozdzierająco drącą dzioba ;) Po chwili małą zabrała pani doktor, zmierzyła ją, zważyła, przyznała 10 pkt i owiązała rączkę i nóżkę tasiemkami z nazwiskiem. Ja w tym czasie rodziłam łożysko. Znowu położyli mi malutką na brzuchu, informując że wszystko ok i, że mam potwierdzić dane na tasiemkach. W tym momencie potwierdziłabym nawet, że Julka jest czarna ;)

A potem - potem było najgorsze. Zostały przy mnie 4 osoby - anestezjolog podłączył mi dodatkowe znieczulenie, a lekarz, polożna i studentka zaczęli zszywanie. Trwało półtorej godziny i mimo dodatkowych zastrzyków z lidokainy czułam każde ukłucie :( Mężon, który poszedł za Julką na dział noworodków, ledwo wysiedział na korytarzu... Potem pomógł położnej zaprowadzić mnie do sali - dwuosobowej na szczęście. Byłam ledwo żywa. Ale po chwili Mężuś przywiózł Julkę i położył obok mnie z zaleceniem od pań z oddziału noworodków, że mam ją nakarmić. Jakieś nowe siły we mnie wstąpiły - starałam się podać Małej pierś, ale ona spała w najlepsze. I tak całą noc, mimo że pielęgniarki maniakalnie kazały mi ją budzić i karmić. Rano Młoda otworzyła ślepia przyssała się do piersi na parę minut i zasnęła z powrotem... Po trzech dobach wypisali nas do domu... Na szczęście, bo już miałam wszystkiego wyżej uszu... Odebrała nas Teściowa, a potem wdrapałam się na swoje ósme piętro...

Uwielbiam moją córkę, ale wciąż jestem zdania, że to, przez co kobiety muszą przechodzić żeby mieć dzieci - jest po prostu koszmarem. Nie sądzę żebym kiedykolwiek to zapomniała... Dobrze, że nie mam w planach powtórki...

I wiecie co? Całkiem inaczej spojrzałam po tym przeżyciu na własną Mamę :)

Uff.. jakoś lżej po "wypisaniu się" :) Zmykam do mojej córeczki :)