Dziecko we mgle

-
No i jesteśmy. Obiecywali te dzieci, obiecywali - no i są...


Rozbieramy się, zostawiamy wózeczek. I schody... Mamusiu, czy tam na górze naprawdę są te dzieci??
Pukamy, wchodzimy do sali. Mamusia mówi że na podłodze leży taka sama mata jak w domu. Ok, mogę na niej usiąść. A!!!!! Ten chłopczyk wjechał we mnie na swoim rowerku!!
Mamusia utuli, no i mam osiołka...
Pani mnie zaczepia. Trochę się jej wstydzę, ale nie wygląda groźnie. W sali tylko trzech chłopców. Potem przychodzi dziewczynka - Maja z tatusiem. Ona też jest tu pierwszy raz.
A potem przychodzą inne dzieci... Jeszcze jedna pani... tyle dzieci... jest tak głośno, mamusiu oni wszyscy krzyczą.... Buzia sama układa się w podkówkę. Ale Pani podaje kredki. Rysujemy. Mamusia też. Nigdzie jej nie puszczę, nie spuszczę z niej oka... Panie są miłe. Ale te dzieci krzyczą. Bujam się na koniku. Budujemy domek z klocków. Ten chłopiec mnie straszy!!!! Płaczę!!! Ale jest Mamusia. Pobiegnę szybciutko i schowam się... Oglądam salę. I domek z podusiami. Tam jest mój osiołek!!! Mamusia gdzieś odeszła, znalazłam klocek, wypadł tej dziewczynce, co jeździ na rowerku... Ona nie chce go z powrotem... Ten chlłpczyk też nie chce... Co mam zrobić z tym klockiem?? Rozglądam się bezradnie... Mamusi na ten widok kraja się serce, biegnę do niej!!

Pani wymyśla zabawę w kółeczku. Śpiewamy kółko graniaste.Mocno ściskam rękę Mamy, z nikim więcej nie chcę tańczyć. I nie bardzo rozumiem po co to głośnie klaskanie i krzyki na końcu? Trzymam za rękę Mamusię. Mamusia też się bawi!! Jedzie pociąg z daleka... Mama podczepia mnie do plecków jakiegoś chłopczyka, do mnie przyczepia się dziewczynka - jedziemy!!!!
Pani mówi żeby przyjść jutro. Mama pyta - fajnie było?? "Fajnie" odpowiadam.

Mamusia pyta - przyjdziemy jutro do dzieci? - Tak.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Szłam tam jak na ścięcie. Setki razy powiedziałam sobie po drodze jak kiepską Matką jestem, że wybrałam dla dziecka żłobek, zamiast siebie... Zaprowadziłam ją do sali i usiadłam chyba równie zagubiona jak ona... robiąc dobrą minę do złej gry. Nie wytrzymałabym w tym zgiełku nawet pół dnia. To trzeba naprawdę lubić Mam nadzieję, że te Panie właśnie to lubią... Siedziałam tam z gulą w  gardle i z głupawym uśmiechem zachęcałam Julę do poznania otoczenia. Odpowiadałam na pytania opiekunki. Podnosiłam rozsypane kredki. Układałam domek z klocków.
Wiem, że to konieczność. Ale wciąż mam gulę w gardle.
Jutro mam ją tam po pół godzinie zostawić samą.

Przed oczami wciąż stoi mi ten sam obrazek: na sali rozbiegane, rozkrzyczane dzieci i pośród nich - ona z tym znalezionym klockiem, którego nie ma komu dać...

Wolę o tym nie myśleć.

Komentarze

  1. Kalina3 marca 2011 08:06

    Kochana, mam nadzieję, że będzie tak, że po jakimś czasie i ona będzie taką rozkrzyczaną dziewczynką, zobaczysz, miesiąc , dwa i dziecka nie poznasz :)
    A jeszcze jedno Ci napiszę. Moja koleżanka oddała do żłobka swoje córeczki, bliźniaczki jak miały kilka miesięcy. Pamiętam jak potem poszły już do przedszkola to H. powiedziała- wiesz, ze żłobka odbierałam takie wychuchane, pięknie uczesane , kremem wysmarowane dzieci, a z przedszkola ? :-)) Rozczochrane, ubrania na lewą stronę nieraz :)))) Tamte panie na pewno muszą to lubić, gwarantuję :)
    Powodzenia dla dzielnej Julci :)
    P.S. piszę też tutaj, bo nie wiem już z tego wszystkiego czy Ci dałam namiar
    http://kalinablog-kalina.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zbieram dobre słowa ;)

Popularne posty z tego bloga

Bałtyk wzywa

-
Obraz
  Już za chwileczkę, już za momencik... :) No cześć Robaczki, co tam u Was? Ja już jedną nogą jestem na plaży, trzymajcie mi tam kciuki za pogodę - proszę! :) Pomału się pakuję i załatwiam w pracy wszelkie sprawy "na zaś",  żeby nikt mnie nie niepokoił przez następne trzy tygodnie. Im jestem starsza, tym bardziej potrzebuję dni, w których nic nie muszę. Co najważniejsze, potrafię już sobie takie momenty zafundować bez wyrzutów sumienia. Kiedyś męczyło mnie strasznie takie "nicnierobienie", bo przecież w tym czasie można by było tyle "nadgonić". Teraz spacer, czy pogaduchy z kimś kochanym na kocyku, albo czytanie książki nie są już powodem do zastanawiania się, czy marnuję czas. Długo mi zeszło, żeby to zrozumieć ;) Czas od kwietnia zleciał mi niesamowicie szybko. Mnóstwo pracy, pilnowanie wagi (- 5 kg na dzień dzisiejszy!! :)) Wyjazdy i wywiadówki CJ, dużo czytania, wyjazd na Dziki Wschód do Rodzicieli... I w mgnieniu oka zawitał lipiec ;) Od zeszłego tygo...
Czytaj więcej

Przyspieszony rytm

-
Obraz
Dopiero rozebrałam choinkę, a tu już Wielkanoc na horyzoncie... Wszystko dzieje się tak szybko, że nie nadążam z przyswajaniem. Ciągła galopada po lekarzach, niewyrabianie na zakrętach w pracy, planowanie remontu kuchni, kredytu na ten remont, dbanie o relacje rodzinne, małżeńskie, matko-córkowe. Trochę mnie to przytłacza. Już dwa razy od czasu wakacji zwiewałam na chwilę do Rodziców, żeby zresetować głowę, na jakiś czas pomaga, ale potem znowu chaos kłębi się w głowie i szarpie nerwy. Wróciłam do czytania. Zauważyłam, że to też dobrze mi robi. Wciskanie się w fabułę zupełnie różną od tej z mojego życia daje oddech i huśta perspektywą. Gdzieś tam budzę się z codzienności, zerkam z zupełnie innej strony, bywa że nabieram od nowa chęci, by sprzątać życiowy bałagan.  Ale jakoś ciężej jest. Branie się w garść i potrząsanie sobą nie idzie mi już tak łatwo jak kiedyś. Ale wiosna idzie. Będzie lepiej. Trzymajmy się   
Czytaj więcej

A czas płynie płynie....

-
Obraz
  obrazek z:  http://radkost.com/2011/07/28/hello-world/   Dziś 34. Częstujcie się wirtualnie Kochani :) Migam się bardzo od tych urodzin... gdzieś od czasu do czasu mała wzmianka. Czyżbym się starzała, skoro tak ciężko mi idzie myślenie o wieku? :)) Ale od zeszłego roku to "starzenie się" jest ciut łatwiejsze. Bo razem ze mną świętuje ONA - iskierka, styczniowa siostra bliźniaczka-wodniczka :)) i jest ciut więcej mobilizacji, żeby ten post nie był aż tak zwyczajny, taki "jak zawsze". Wszystkiego najlepszego LILU :)) Bo w końcu to nasz dzień. Więc niech będzie, że o nas :) Przyszłam na świat podczas "zimy stulecia".  http://bi.gazeta.pl/im/7/6117/ z6117197X.jpg Mama opowiadała mi, jak jechała do porodu w zaspach, drąc się na wiozącego ją tatę, że na pewno nie zdążą. A tu śnieg, ciemność, ślizgawica - cóż, dość stresujący moment, nieprawdaż? Może dlatego nie jestem dzisiaj śniegoentuzjastką :/ A wręcz przeciwni...
Czytaj więcej