Dziecko we mgle

-
No i jesteśmy. Obiecywali te dzieci, obiecywali - no i są...


Rozbieramy się, zostawiamy wózeczek. I schody... Mamusiu, czy tam na górze naprawdę są te dzieci??
Pukamy, wchodzimy do sali. Mamusia mówi że na podłodze leży taka sama mata jak w domu. Ok, mogę na niej usiąść. A!!!!! Ten chłopczyk wjechał we mnie na swoim rowerku!!
Mamusia utuli, no i mam osiołka...
Pani mnie zaczepia. Trochę się jej wstydzę, ale nie wygląda groźnie. W sali tylko trzech chłopców. Potem przychodzi dziewczynka - Maja z tatusiem. Ona też jest tu pierwszy raz.
A potem przychodzą inne dzieci... Jeszcze jedna pani... tyle dzieci... jest tak głośno, mamusiu oni wszyscy krzyczą.... Buzia sama układa się w podkówkę. Ale Pani podaje kredki. Rysujemy. Mamusia też. Nigdzie jej nie puszczę, nie spuszczę z niej oka... Panie są miłe. Ale te dzieci krzyczą. Bujam się na koniku. Budujemy domek z klocków. Ten chłopiec mnie straszy!!!! Płaczę!!! Ale jest Mamusia. Pobiegnę szybciutko i schowam się... Oglądam salę. I domek z podusiami. Tam jest mój osiołek!!! Mamusia gdzieś odeszła, znalazłam klocek, wypadł tej dziewczynce, co jeździ na rowerku... Ona nie chce go z powrotem... Ten chlłpczyk też nie chce... Co mam zrobić z tym klockiem?? Rozglądam się bezradnie... Mamusi na ten widok kraja się serce, biegnę do niej!!

Pani wymyśla zabawę w kółeczku. Śpiewamy kółko graniaste.Mocno ściskam rękę Mamy, z nikim więcej nie chcę tańczyć. I nie bardzo rozumiem po co to głośnie klaskanie i krzyki na końcu? Trzymam za rękę Mamusię. Mamusia też się bawi!! Jedzie pociąg z daleka... Mama podczepia mnie do plecków jakiegoś chłopczyka, do mnie przyczepia się dziewczynka - jedziemy!!!!
Pani mówi żeby przyjść jutro. Mama pyta - fajnie było?? "Fajnie" odpowiadam.

Mamusia pyta - przyjdziemy jutro do dzieci? - Tak.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Szłam tam jak na ścięcie. Setki razy powiedziałam sobie po drodze jak kiepską Matką jestem, że wybrałam dla dziecka żłobek, zamiast siebie... Zaprowadziłam ją do sali i usiadłam chyba równie zagubiona jak ona... robiąc dobrą minę do złej gry. Nie wytrzymałabym w tym zgiełku nawet pół dnia. To trzeba naprawdę lubić Mam nadzieję, że te Panie właśnie to lubią... Siedziałam tam z gulą w  gardle i z głupawym uśmiechem zachęcałam Julę do poznania otoczenia. Odpowiadałam na pytania opiekunki. Podnosiłam rozsypane kredki. Układałam domek z klocków.
Wiem, że to konieczność. Ale wciąż mam gulę w gardle.
Jutro mam ją tam po pół godzinie zostawić samą.

Przed oczami wciąż stoi mi ten sam obrazek: na sali rozbiegane, rozkrzyczane dzieci i pośród nich - ona z tym znalezionym klockiem, którego nie ma komu dać...

Wolę o tym nie myśleć.

Komentarze

  1. Kalina3 marca 2011 08:06

    Kochana, mam nadzieję, że będzie tak, że po jakimś czasie i ona będzie taką rozkrzyczaną dziewczynką, zobaczysz, miesiąc , dwa i dziecka nie poznasz :)
    A jeszcze jedno Ci napiszę. Moja koleżanka oddała do żłobka swoje córeczki, bliźniaczki jak miały kilka miesięcy. Pamiętam jak potem poszły już do przedszkola to H. powiedziała- wiesz, ze żłobka odbierałam takie wychuchane, pięknie uczesane , kremem wysmarowane dzieci, a z przedszkola ? :-)) Rozczochrane, ubrania na lewą stronę nieraz :)))) Tamte panie na pewno muszą to lubić, gwarantuję :)
    Powodzenia dla dzielnej Julci :)
    P.S. piszę też tutaj, bo nie wiem już z tego wszystkiego czy Ci dałam namiar
    http://kalinablog-kalina.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zbieram dobre słowa ;)

Popularne posty z tego bloga

Rozprawa z przeszłością

-
Minęło już prawie dwa miesiące, ale ja wciąż mam przed oczami obrazek siebie gryzącej z bólu szpitalną poduszkę... Poród - większość z was ma to już za sobą i pewnie powiecie mi jak lekarka mojej Młodej - to się zapomina... Ale ja chyba nie zapomnę... Zaczęło się w środku nocy. Tak jak chciałam, Mężon był w domu, nie byłam sama. Zareagowałam spokojnie i z niejaką ulgą - no, nareszcie... Odczekałam do trzeciej, żeby nie siać paniki, ale skurcze nie minęły. Obudziłam Mężona najdelikatniej jak umiałam - Kochanie, to chyba już, tylko spokojnie... Ale i tak zerwał się jak oparzony. Poszłam pod prysznic, on zaczął się ubierać, a ja poczułam jak zaczęły odchodzić wody. Tak jak mówiła Mama - wiedziałam, że to już, mimo że cały czas się bałam, że pojadę do szpitala a stamtąd wyślą mnie z powrotem do domu... ;) Ubrałam się i zadzwoniłam po taksówkę. Mężon dopakował do torby rożek, moją kosmetyczkę i kanapki, które naszykował sobie do pracy. Do taksówki zeszliśmy po schodach - winda niby
Czytaj więcej

Jeszcze tydzień, dam radę, na pewno ;)

-
Obraz
(Zdjęcie z internetu) Jak się macie Robaczki? Urlop przed? Po? W trakcie? Ja się powolutku do mojego czołgam. Jest szansa, że dam radę, choć niewiele mi brakuje do kompletnego wyczerpania baterii. Ratuję się różnie - Domowymi lodami, Weekendowymi ucieczkami w nieodległe okoliczności przyrody Słoikowaniem... Balkonowaniem... I wianiem przed wariackimi burzami. Oby, gdy zacznę już ten cudownie wolny od obowiązków czas, nawałnice dały od siebie odpocząć... Z informacji bardzo dobrych - CJ dostała się do wymarzonej szkoły na wymarzony kierunek. Poziom zen jest zadowalający. Do pełni brakuje tylko długiego spania, zwiedzania i pobierania witaminy D przezskórnie :)) Póki co, szykuję wrześniową dokumentację i czekam na powrót szefowej z urlopu. Idzie mi opornie, ale konsekwentnie "do przodu". Dzieciaków spędzających wakacje w przedszkolu mamy sporo, więc też jest co robić. Oby baterie wytrzymały! :) Dajcie znać co tam u Was,  Robaczki - buziole! :)
Czytaj więcej

Wakacyjnie - niekoniecznie

-
Obraz
  Balkonik mi obrodził tegorocznie ;) Jak tam Robaczki? Odpoczywacie? Ja zrobiłam mega przerwę w blogowaniu, bo galopada wydarzeń i stresior kiepsko na mnie działają. Dla CJ ten rok to kolejny kamień milowy na drodze jej życia i chcąc nie chcąc wszystko kręci się wokół niej. Wybór szkoły, egzaminy ósmoklasistów, dążenie do jak najlepszych wyników na świadectwie, rekrutacja... Siwieję powolutku, acz nieubłaganie ;) Część stresu mamy już za sobą. CJ doskonale napisała egzaminy - nawet egzamin z polskiego, o którego wyniki "się bała" poszedł jej świetnie. Ba, poszedł jej najlepiej. Świadectwo ze średnią ponad 5, przedmioty wymagane na profilu, który preferuje -zaliczone na bardzo dobrze i celująco. I to bez naszego jojczenia, naciskania, mękolenia...  Duma we mnie powoli przestaje mieć miejsce na dalszy rozrost ;)  Teraz czekamy na wyniki rekrutacji. Mocno trzymam kciuki, żeby przyjęło ją bardzo dobre liceum, do którego ma blisko. Napracowała się.  Poza tym staramy się jakoś oga
Czytaj więcej