Powrót do przeszłości.

Macie TAKIE wspomnienia - które zatrzymują was w miejscu, potem ciągną dalej, dalej, zamyślacie się, a po chwili coś, co "przed sekundą" było na patelni surowe, zmienia się "nagle" w węgiel?

TAKIE miejsca, które żyją już tylko w was, bo od tych "zamierzchłych czasów" zdążyły zmienić się o 180 stopni?

Miejsca, do których powrót nawet w myślach wiele was kosztuje?

Na pewno macie.

A ja w czwartek byłam w takim miejscu.

Miejscu, w którym byłam kiedyś niemożliwie szczęśliwa. 

Nie byłam tam czternaście lat.

Zatrzasnęłam drzwi auta wyjeżdżając i czas niemożliwie przyśpieszył. Studia, ślub, dziecko... A oni - TAM powoli się starzeli, domy się przebudowywały, odnawiały się, bądź waliły, ulice zmieniały nazwy. Zniknęło przejście graniczne. Przyszła woda... 

I któregoś dnia telefon. I płacz. Bo czyjegoś uśmiechu już nie ma. Bo trzeba pochować i czy będziemy. A przecież widzieliśmy się tak niedawno. Nie, to nie było niedawno. To było czternaście lat temu.

Ściśnięte gardło.

Przed oczami twarze ludzi, którzy byli kiedyś na co dzień. Później co roku w wakacje... Potem coraz rzadziej... I ta jedna, której już nie zobaczę. 

I tak właściwie przecież nie był blisko, ale wraz z nim odeszła jakaś część mojej przeszłości.
I ta natrętna myśl – kto teraz?? 

Rodzice przyjechali po mnie w czwartek w okolicach trzeciej nad ranem. Sami wyjechali o 23 dnia poprzedniego. Z Krakowa autostrada. Właściwie do samego końca. Kiedyś to nie było takie proste. Kiedyś przeciskanie się przez Śląsk, wszystkie miasta, miasteczka – teraz właściwie tylko las. I zjazdy nr taki a taki… Wrocław. Odstawialiśmy na dworzec pasażerkę. Oczywiście pogubieni. Katastrofalny brak logicznej informacji o kierunkach. Deszcz.

Wspominamy tamte wyjazdy sprzed lat. Betonowe płyty na A4.

Słońce rozgarnia chmury.

Wreszcie tablica informacyjna. Z. Jesteśmy.

Ulice, które pamiętam.

Dom.

Krewni na podjeździe. Te same schody… drzwi… zapach… Coś ściska za gardło. Bo za drzwiami Ona. Siostra mojego dziadka. Jak druga Babcia. Taka… maleńka… zapłakana… skulona… Właśnie straciła drugiego syna… 

Biała, ciepła kuchnia z oknem na ogród. Herbata z mlekiem, słodkie sucharki. Ona – zawsze taka radosna.

Dom właściwie nie zmieniony. Te same meble, dywan, narzuta… ale... Utulam Ją w ramionach, tak jak zawsze to Ona to robiła.

Chwila dla drugiej ciotki, piętro wyżej. Tak samo kruchej i pomarszczonej. Tej co to codziennie pranie… Teraz już nie. Ledwo chodzi. Zostałam wzięta za moją Mamę.

Czy ja je jeszcze kiedyś zobaczę??

Cmentarz.

Takie bardzo wysokie wzgórze. Piękny widok. Kiedyś było z niego widać ogromne kominy niemieckiej elektrowni. Teraz na miejscu kominów są wiatraki. Patrzę na nie bardzo długo, ale ich nie widzę. Nie zdaję sobie sprawy jak daleko stamtąd uciekam. Mam przed oczami jego zdjęcie. 

Żegnamy się.

Żeby wrócić do siebie, krążymy po mieście. Tam była kawiarnia, gdzie chodziłam z dziadkiem na lody. Tam była poczta, tam targ. I przejście graniczne.

Przejeżdżamy przez most. Tu już łapie roaming… Wracamy.

Rozglądam się, śledząc wyciągnięte dłonie - tu się poznali rodzice, tam byli w kinie, na pierwszej randce. Upychają we mnie swoje wspomnienia. Jakby chcieli zakleić dziurę po czymś.

Ale dziura robi się coraz większa.

Jedziemy jeszcze do R. Tam mieszkali dziadkowie. TAM spędzałam wakacje. Tam – pokój na poddaszu, piejące koguty, miękkie króliki, pies, kury, francuskie kaczki… Rzeka. Dziurawy most, pałacowy park, fosa. Ruiny pałacu. Strych, ogród, inspekty, rozbite doniczki. Łąka, skoszona trawa. Czerwone śliwki. Słodki zapach. Floksy. Mur oddzielający wieś od rzeki. Mur który nie ustrzegł, bo woda przyszła z drugiej strony.

Łapię powietrze kiedy dojeżdżamy. Nie ma kominów. Są wiatraki. Dochodzi do mnie, że zaraz runie domek z kart moich wspomnień.

Odnowione po powodzi domy, na starych ścianach gdzieniegdzie jeszcze ślad dokąd były zalane.

Tata rozpoznaje kolegę, razem idziemy do pałacu, który już nie jest ruiną, ale wciąż jest zamknięty na głucho.

Przechodzimy obok domu dziadków, wychylam się, żeby zrobić zdjęcie i zaraz tego żałuję. Bo rozmywają mi się wspomnienia z kiedyś, zastępując tym, co jest teraz. A jest zupełnie inaczej. Zostały tylko jedne, stare drzwi…

Ścieżka którą tyle razy przeszłam z Dziadkami...

 Rzeka...

 

Kościół, do którego chodziłam z Babcią też jest zamknięty. 

Jeszcze kawa u znajomych Dziadków.

Wracamy.

Po drodze tama nad zalewem. Ta, która się zerwała. Przychodziliśmy się tu kąpać. Kiedyś.

Jeszcze obiad u siostry Mamy w Z.

Autostrada.

Deszcz.

Późna, późna noc w Krakowie. Zesztywniały kark. Ciepłe ramiona Mężona. A głowa taka ciężka… Wciąż jeszcze myślami jestem TAM. Nie gniewajcie się za tę epopeję. Chciałabym nie zapomnieć.

Wczoraj nie mieliśmy netu...