Cud nad Wisłą...

-
Zimno... I tylko korzenne ciacho zanurzone w pachnącej kawie jest w stanie przekonać mnie, że warto się obudzić. Ten obrazek po lewej stronie jest bardzo optymistyczny... Krajobraz za oknem przypomina raczej tajgę syberyjską w połowie stycznia...

I dzięki temu właśnie czegoś nie rozumiem... Jak można w środku zimy... w krótkich spodenkach... Tak, oglądałam w sobotę to "wydarzenie historyczne", ten "cud nad Wisłą", te bożyszcza tłumów w krótkich spodenkach biegające to w jedną to w drugą stronę i drugie stado - z wlepionymi w tych poniżej oczami, wyjące, skandujące i nabuzowane energią... Można tak.
I dodatku można aż do dzisiaj pokazywać w tv na okrągło te dwie sytuacje, w których piłka znalazła się w siatce. I można zacząć się modlić do starszego, posiwiałego pana, który "poprowadził Polskę do zwycięstwa"... Tak... i wszyscy teraz utożsamiają się z biegającą po boisku jedenastką, o przepraszam, jeden nie biega ;)
A tak niedawno jeszcze można było posłuchać żartów o reprezentacji - i nie tylko żartów, wręcz obelg i innych kalumni... To straszne być gwiazdą sportu - uda się coś - tłumy Cię kochają, powiedzą "no bo my Polacy potrafimy wszystko". Nie uda się - znienawidzą i wtedy będziesz już tylko jednostką, która przegrywa, nie całym narodem...

Oj, krytyczna jestem dzisiaj :) Ale nie mogłam inaczej - jak zobaczyłam dzisiaj rano tego białowłosego pana na okładce bezpłatnej gazety, którą włożono mi do ręki... Boję się rozwinąć kanapkę, którą dostałam od męża na drugie śniadanie :)

Miłego dnia :)

Komentarze

  1. Unknown30 listopada 2007 16:05

    całkowicie popieram :) ... następnym razem proszę, wyślij kanapkę do mnie :]

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zbieram dobre słowa ;)

Popularne posty z tego bloga

Rozprawa z przeszłością

-
Minęło już prawie dwa miesiące, ale ja wciąż mam przed oczami obrazek siebie gryzącej z bólu szpitalną poduszkę... Poród - większość z was ma to już za sobą i pewnie powiecie mi jak lekarka mojej Młodej - to się zapomina... Ale ja chyba nie zapomnę... Zaczęło się w środku nocy. Tak jak chciałam, Mężon był w domu, nie byłam sama. Zareagowałam spokojnie i z niejaką ulgą - no, nareszcie... Odczekałam do trzeciej, żeby nie siać paniki, ale skurcze nie minęły. Obudziłam Mężona najdelikatniej jak umiałam - Kochanie, to chyba już, tylko spokojnie... Ale i tak zerwał się jak oparzony. Poszłam pod prysznic, on zaczął się ubierać, a ja poczułam jak zaczęły odchodzić wody. Tak jak mówiła Mama - wiedziałam, że to już, mimo że cały czas się bałam, że pojadę do szpitala a stamtąd wyślą mnie z powrotem do domu... ;) Ubrałam się i zadzwoniłam po taksówkę. Mężon dopakował do torby rożek, moją kosmetyczkę i kanapki, które naszykował sobie do pracy. Do taksówki zeszliśmy po schodach - winda niby
Czytaj więcej

Jeszcze tydzień, dam radę, na pewno ;)

-
Obraz
(Zdjęcie z internetu) Jak się macie Robaczki? Urlop przed? Po? W trakcie? Ja się powolutku do mojego czołgam. Jest szansa, że dam radę, choć niewiele mi brakuje do kompletnego wyczerpania baterii. Ratuję się różnie - Domowymi lodami, Weekendowymi ucieczkami w nieodległe okoliczności przyrody Słoikowaniem... Balkonowaniem... I wianiem przed wariackimi burzami. Oby, gdy zacznę już ten cudownie wolny od obowiązków czas, nawałnice dały od siebie odpocząć... Z informacji bardzo dobrych - CJ dostała się do wymarzonej szkoły na wymarzony kierunek. Poziom zen jest zadowalający. Do pełni brakuje tylko długiego spania, zwiedzania i pobierania witaminy D przezskórnie :)) Póki co, szykuję wrześniową dokumentację i czekam na powrót szefowej z urlopu. Idzie mi opornie, ale konsekwentnie "do przodu". Dzieciaków spędzających wakacje w przedszkolu mamy sporo, więc też jest co robić. Oby baterie wytrzymały! :) Dajcie znać co tam u Was,  Robaczki - buziole! :)
Czytaj więcej

Wakacyjnie - niekoniecznie

-
Obraz
  Balkonik mi obrodził tegorocznie ;) Jak tam Robaczki? Odpoczywacie? Ja zrobiłam mega przerwę w blogowaniu, bo galopada wydarzeń i stresior kiepsko na mnie działają. Dla CJ ten rok to kolejny kamień milowy na drodze jej życia i chcąc nie chcąc wszystko kręci się wokół niej. Wybór szkoły, egzaminy ósmoklasistów, dążenie do jak najlepszych wyników na świadectwie, rekrutacja... Siwieję powolutku, acz nieubłaganie ;) Część stresu mamy już za sobą. CJ doskonale napisała egzaminy - nawet egzamin z polskiego, o którego wyniki "się bała" poszedł jej świetnie. Ba, poszedł jej najlepiej. Świadectwo ze średnią ponad 5, przedmioty wymagane na profilu, który preferuje -zaliczone na bardzo dobrze i celująco. I to bez naszego jojczenia, naciskania, mękolenia...  Duma we mnie powoli przestaje mieć miejsce na dalszy rozrost ;)  Teraz czekamy na wyniki rekrutacji. Mocno trzymam kciuki, żeby przyjęło ją bardzo dobre liceum, do którego ma blisko. Napracowała się.  Poza tym staramy się jakoś oga
Czytaj więcej