Sierpniowy początek

Szukałam sobie tematu na posta, zastanawiałam się czym tu się z wami podzielić i... mam :) Postanowiłam Wam opisać jak to się w lusterku teraz nowa buźka pokazała i jak sobie odnalazłam na nowo koleżankę :)

A tak właściwie to się muszę jeszcze przyzwyczaić, że ktoś mnie czyta i takiego mam trochę stresa pisaniowego, bo ja taka perfekcjonistka trochę jestem. I tak bym chciała żeby wszystko ładnie, dokładnie i na ostatni guzik. O, i się plątać zaczynam :D No dobra, do rzeczy.

Wszystkim pewnie dobrze znany portal, który umożliwia wyszukanie znajomych sprzed lat, również i mi sprawił wspaniałą niespodziankę. Szperałam, szperałam i znalazłam koleżankę, którą znam wyłącznie z listów. Wiem, że już się listów nie pisze, tylko maile, ale ją znam właśnie z listów. Poznałyśmy się dzięki niesamowitemu zbiegowi okoliczności. Byłam sobie dawno dawno temu na wycieczce klasowej w Krakowie (zanim jeszcze zaczęłam w nim mieszkać of kors ;) ) Chyba większość szkół stara się dzieciakom zorganizować taki wyjazd, nasza też się postarała. Ale nie miało być o wycieczce tylko o najfajniejszej pamiątce, którą sobie z niej przywiozłam.

Przerwa w wycieczce na bieganie po mieście bez nauczycieli, była zawsze barrrdzo wyczekiwana. Uradowane tym, że w końcu przerwa nadeszła, pobiegłyśmy z koleżankami coś zjeść. Zdaje się że do osławionego już w Krakowie "Różowego Słonia"... Nad talerzem z naleśnikiem zaczepiła nas miła kobieta, zapytała skąd jesteśmy i do której chodzimy klasy. Okazało się, że sama jest nauczycielką i jest właśnie na wycieczce z dzieciakami ze swojej szkoły w B. A potem zapytała, czy któraś z nas nie chciałaby korespondować z jej córką, która jest w tym samym wieku co my. Zgłosiłam się dzielnie... W sumie nie dowierzałam, że ta "jakaś dziewczynka" do mnie napisze, ale sama pisać bardzo lubiłam, więc "one kozie death" ;) ...

Zostawiłam swój adres, co z dzisiejszego punktu widzenia nie wydaje się być czymś mądrym i pobiegłam "wycieczkować się dalej". Czekało nas w końcu jeszcze Zakopane i nocleg w bacówce... ech, co to były za czasy ;) Wróciłam pełna entuzjazmu i pięknych wspomnień... I pewnie bym zapomniała w tym wszystkim o pani z B. gdyby pewnego pięknego dnia nie przyszedł list.

Tak poznałam M. I przez parę ładnych lat biegałam do skrzynki na listy, by czytać i kupowałam papeterię, by odpisywać. Wymieniałyśmy się radościami i smutkami, porównywałyśmy nasze życie - jej gdzieś tam, takie w sumie dla mnie nierealne i moje - nierealne tak samo dla niej. Bardzo się różniłyśmy. Z racji bardzo opiekuńczych rodziców dość późno dowiedziałam się co to znaczy "chodzić z kimś"... Dlatego z wypiekami na twarzy śledziłam jej relacje z randek. Opisywała mi swoje podróże, a ja starałam się jakoś barwnie przedstawić całkiem zwykłe życie. wymieniałyśmy się tytułami książek do przeczytania, muzyką do przesłuchania, w końcu zdjęciami, żeby nie była to taka kompletna abstrakcja... Cielęce lata zostały spisane na kolorowych kartkach i są cudną podporą wspomnień... W końcu, choć obiecałyśmy sobie dozgonną przyjaźń nasze drogi się rozeszły. Wybrałyśmy inne kierunki studiów, rozjechałyśmy się gdzieś, goniąc dorosłość. Teraz u mnie zaczęło się robić bardzo barwnie... I skończył się wspólny czas.

W końcu znalazłam swoją drugą połówkę, przeprowadziłam się za Nim do Krakowa. A potem był ślub, którego ona miała być świadkiem, ale przecież zniknęła z mojego życia... Na szczęście dwóch młodych chłopaków wpadło na doskonały pomysł stworzenia portalu, który łączy pogubionych ludzi. Kurczę, bardzo lubię takie nowinki :) I znalazłam, napisałam, okazało się że ona tez mnie szukała, jak tylko się wpisała. Minęło trochę czasu i trochę klikania. W sierpniu mamy się w końcu spotkać...

Troszkę się boje tego spotkania. Jesteśmy już daleko od cielęcego wieku, obie się na pewno bardzo zmieniłyśmy. Czy się dogadamy? Oczywiście bardziej pragnę tego spotkania niż się go boję... I coś w środku mnie - może ta zgubiona nastolatka - cieszy się, że wreszcie się uda spełnić marzenie i naprawdę spotkać M...