Grudniowa załamka

Miałam nie pisać, ale nerwy mi puszczają, jak się nie wygadam, usiądę w kącie i będę ryczeć.

Z mieszkania chyba nic nie będzie. Mężon ma idiotyczny system płac w pracy - jego wynagrodzenie zależy od "przerobu". Ostatnio nie z winy pracowników, ale z braku zamówień, ten "przerób" był niewielki, co zaskutkowało pensją mniejszą od mojej. A podobno w tym miesiącu jest jeszcze gorzej... Co za tym idzie - masakrycznie spadła nasza zdolność kredytowa. Z średniej na żadną - z pięterka - na pysk, na beton, miazga.

Pieprzyć kasę, jakoś sobie poradzimy, przetrzymamy ten okres, chłodno, głodno ale damy radę... Ale czy ja dam radę opanować swoje zmęczenie? Jula wciąż budzi się w nocy - ma prawo, jest jeszcze taka malutka... Ale ja już nie wyrabiam. Bolą mnie mięśnie, kręgosłup... Rany nawet włosy na głowie mnie bolą... Nie mówiąc już o samej głowie, z przemęczenia nie wiem czy ją wzięłam do pracy.... a nie, jest, jeszcze się trzyma... 

Codziennie rano sobie powtarzam, że to tylko taki okres w życiu, że trzeba przetrwać, przeczekać, będzie lepiej - ale kiedy wracam do domu po pracy, widzę, że Mama jest zmęczona, rozdrażnona bólem i marudzeniem Juli... Wszystkiego się odechciewa. Chciałabym, żeby mogła odpocząć - swoje już przecież zrobiła - zajmując się nami przez tyle lat... Chciałabym jakoś jej pomóc, a to znowu ona pomaga mi... Źle mi z tym...

Czasem czeka na mnie i mężona pyszny, ciepły obiad... Ale często sama gotuję, żeby Mama nie miała wrażenia, że wzięłam ją do siebie na gosposię... Jedzonko, a  potem  dwugodzinna batalia o uśmiech córki, która wieczorami robi się marudna... O 19 kąpiel i idziemy się usypiać - czasami trwa to 10 minut, czasem 40, bo któryś z sąsiadów zwykle wieczorem przypomina sobie, że jeszcze czegoś nie przywiercił... W okolicach 20 mam "wolne". Najchętniej zwinęłabym się w kłębek na podłodze i zasnęła, ale jeszcze przecież jakieś pranie, sprzątanie... Na koniec jeszcze przez chwilę wciskam w siebie telewizyjną papkę... Potem kolejna zarwana noc i od początku... 

A gdzie czas na "bycie we dwoje"? Czy małżeństwo z dzieckiem to już tylko i wyłącznie obowiązki?  Tragicznie zmieniło się nasze bycie razem. W weekendy każde z nas chce wyciągnąć dla siebie jak najwięcej czasu, każde z nas lubi odpoczywać inaczej - a przecież jeszcze trzeba posprzątać mieszkanie, zrobić zakupy, ugotować obiad... Spotykamy się przy przekazywaniu sobie dziecka - "weź ją na chwilę bo muszę..." albo na spacerze z Małą. 

Czuję się tak, jakby w moim życiu pojawiła się wielka, czarna dziura wysysająca czas... Wszystko przyśpieszyło jak na jakiejś zwariowanej karuzeli, z której nie da się wysiąść, a pęd ogłupia i męczy. Nie wiem dokąd idę. Pogubiłam się. Moje życie zmieniło się w coś, czego nie potrafię ogarnąć - i albo w nim jestem i tańczę jak mi zagrają, albo nie ma mnie wcale. Gdzie się podziała moja motywacja? Optymizm? Radość z małych rzeczy? 

Nudno nie? No i przecież inni mają gorzej, nie mają wcale pracy albo nie mogą mieć dzieci... Ale może tylko mają INNE problemy tak samo męczące jak moje mnie?

Wczoraj miałam nalot teściów. Guzik ich obchodziło, że idziemy oglądać mieszkanie, guzik, że jest późno i zaraz będziemy kłaść Julę spać. Gdyby nie siostra Mężona wcale byśmy nie wiedzieli, że przyjeżdżają. Bo nie można przyjechać do dziecka w sobotę, kiedy jest więcej czasu, nie jesteśmy tak zmęczeni po pracy i mamy siłę na coś więcej niż tylko automatyczne dotrwanie do pory snu...

No szkoda gadać :/ Skończyło się na kłótni -"To Twoi rodzice, Ty ich wychowuj, niech dzwonią, że mają zamiar przyjechać... I  zaproszeniem ich przez Mężona na obiad w sobotę... Po raz nie wiem który w ciągu ostatnich paru tygodni... Tak, jestem podłą synową. Trudno.