Niezbyt...

Jesień nie nastraja mnie zbyt pozytywnie.

(Żeby nie napisać, że jesienna deprecha w pełni)

Staram się tak sobie organizować czas, żeby jak najmniej myśleć. Przykrywam myśli okładką książek, roztrzepuję je mikserem, rozpuszczam w pralce z białym, bez suszenia wrzucam do pralki z czarnym. 

Nawet w desperacji rozpłaszczam żelazkiem.

Dzisiaj nastawię ciasto na "dojrzewające pierniki". Utopię myśli w miodzie, orzechach i pachnących przyprawach. Zamknę w lodówce.

W sobotę przychodzi do nas Zosia - żeby pobawić się z Julią.Dziewczynki są najlepszymi koleżankami w przedszkolu.  Jej mama jest bardzo sympatyczna - a przynajmniej na taką wygląda - mam nadzieję na fajne pogaduchy. Choć trochę się obawiam, czy znajdę z nią wspólny język - bo ileż można rozmawiać o przedszkolu?

Ale to Mama Zosi pierwsza wyciągnęła rękę i zaproponowała spotkanie - ja je odwlekłam, więc teraz zapraszam do siebie. Zgodziła się od razu. Cykorzę.

Bo zapadłam się już w mojej samoobecności. Rozmiękam w codziennych niespotkaniach i tak mi... Czy naprawdę można się odzwyczaić?

Bliżej mi do wirtualnych WAS niż rzeczywistych "onych" jak mówią w K. 

Zobaczymy... Rano wypucuję mieszkanie.Upiekę szarlotkę mojej mamy na rozwiązanie języków. Zaparzę dobrej kawy, mam nadzieję, że dziewczynki dogadają się jakoś i że my też.

I jakoś tę jesień... 

Muszę to przespać przeczekać, przeczekać trzeba mi... Słowami Nosowskiej zawijam się w ciepły szal. Tak mi jakoś... Niezbyt.

Ale staram się. Naprawdę się staram NIE DAĆ. Bo czym jest jesienna deprecha wobec tego, że ciągle żyję? I ciągle mogę przytulić moją córkę? 

Nie smęcę więc już. Miłego weekendu.

I ... krótkiej drogi do gwiazd Joasiu...


A i PS
Na osłodę wrzuciłam wam PTYSIE