Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz. Lisa See
Skończyłam czytać.
Niby książka jakich wiele...
Niby książka jakich wiele...
obrazek skopiowany stąd
Ale sprawiła, ze się zatrzymałam. Odetchnęłam głęboko. Podziękowałam za to, że żyję tu i teraz...
Bo wyobraźcie sobie świat...
Świat w którym matki boją się kochać nowo narodzone dzieci, bo nie wiadomo czy wyrosną z "mlecznych lat". Rodzą ich jak najwięcej z nadzieją, że będą to sami chłopcy.
Świat w którym matki boją się kochać nowo narodzone dzieci, bo nie wiadomo czy wyrosną z "mlecznych lat". Rodzą ich jak najwięcej z nadzieją, że będą to sami chłopcy.
Świat małych dziewczynek
którym od urodzenia mówi się, że są "bezużytecznymi gałązkami", które są
ciężarem dla swoich rodzin, wyłącznie kolejną gębą do wyżywienia.
Dziewczynek, które żyją tylko i wyłącznie pragnieniem miłości i
zainteresowania ze strony matek. I którym w nagrodę, za to że przeżyły mimo wszystko robi się okrutną krzywdę.
Obrazek stąd
Wmawiając, że to dla ich dobra, że okaleczone ciało jest
piękne, matki tygodniami maltretują swoje córki, biją i wrzeszczą. Zmuszają 6-7 letnie dziewczynki, którym same skrępowały stopy, zawijając ich palce pod
podeszwy do chodzenia, aż palce polamią się a kości
zmiażdżą. Licząc na dobre małżeństwo i poprawę statusu rodziny narażają
je nawet na śmierć ...
Wiem, że inna kultura, że tradycja... Ale nie chce mi się wierzyć, że przez wiele lat te małe (ideał to 7 cm), zniekształcone stopy, które na każdym kroku sprawiały ból, były jedyną możliwością wyzbycia się "bezużyteczności" i kanonem piękna.
Nie chce mi się wierzyć, że matki miały tyle siły, żeby wiedząc, ile im samym to sprawiło bólu robiły dokładnie to samo swoim córkom.Zrobiłybyście coś takiego swoim dzieciom??
Studium młodej kobiety, która ma nie tylko skrępowane stopy, ale też umysł, bo uczy się tylko tego, co mogą przekazać jej inne kobiety. Obowiązków domowych, starych pieśni. Pewna swej bezużyteczności myśli wyłącznie o tym, by urodzić syna, być posłuszną najpierw ojcu, potem mężowi a gdy zostanie wdową jej panem zostanie syn.
Książka porusza wiele problemów. Mężczyzn, którym wszystko wolno, teściowych, przy których moja to anioł, dzieci, które muszą się wykazać ogromną wolą przetrwania, nierówności społecznej, ciemnoty i biedy.
I w tym wszystkim małe światełko. Światełko przyjaźni kobiecej - silniejszej od siostrzanej a nawet matczynej miłości. Wielokrotnie wystawianej na próby, ale trwającej, jak by się zdawało mimo wszystko.
To nie jest "takie sobie czytadło". To bardzo dobra książka. Polecam
Czytałam! Miałam ciarki na plecach. Odkładałam, prostowałam palce u stóp i znów sięgałam do niej. Rezczywiście jest trudna, ale godna uwagi. Miałam te same uczucia czyli wdzięczność, ze żyję w tym kraju, w tych czasach...
OdpowiedzUsuńTak, a ja chodziłam do tego małego mojego szkraba i całowałam te prześliczne małe stópki i zastanawiałam się, jak matki mogły niszczyć TAKI CUD... I dziękuję nie tylko za siebie ale i za nią :/
UsuńCzytalam kiedys artykul na temat poruszony w tej ksiazce i bylam (chyba nadal jestem) zszokowana ta "tradycja". To jest po prostu chore, zeby przekazywac kolejnym pokoleniom krzywdy, ktorych samemu sie doswiadczylo. W podobnym tonie jest tez inna ksiazka, ktora naprawde moge polecic.
OdpowiedzUsuńO ta http://lubimyczytac.pl/ksiazka/42083/spalona-zywcem
No widzisz, to jest właśnie straszne, ze ciągle są miejsca, w których dzieją się takie rzeczy. Krępowanie stóp jest zakazane od stu lat, a rytualne zabójstwa wciąż w niektórych krajach są praktykowane... To jest chore. I straszne.
UsuńKwiat pustyni tez zrobil na mnie takie wrazenie, ale to juz czytalas
UsuńA kto im będzie rodził tych synów, skoro w ich świecie córki się nie liczą?
OdpowiedzUsuńNie wiem czy dam radę. Ciarki miałam czytając Twojego posta, co będzie przy książce?
Wiesz, jedna kobieta może mieć wiele dzieci... :/ Mimo tych strasznych momentów (nie tylko krępowane stópki mnie tam przeraziły) warto. Książka jest dobrze napisana i bardzo szybko się ją czyta. Warto choćby po to, żeby popatrzeć na świat wokół i ucieszyć się, że jesteśmy tu i teraz
UsuńCzytałam wiele książek w takim duchu... Gdzie bycie kobietą to jakby przekleństwo. I nadal na świecie jest wiele miejsc, gdzie taki duch panuje. A choćby w jakiś sposób bliskie mi Indie. To nie tylko świat były i świat w książkach. Tak nadal jest. Potwierdził to nawet mój mąż. Smutne, że człowiek który potrafi zmienić nawet kosmos często zupełnie nie potrafi zmienić siebie.... Przeczytam tę książkę Bea, na pewno.
OdpowiedzUsuńOglądałam ostatnio "Kobietę na krańcu świata", odcinek o wdowach w Indiach. I tak sobie myślałam o Was Amishko. Jak się zapatruje na te zwyczaje M...
UsuńDla mnie to niepojęte. Jakoś nie przekonuje mnie argument, że to inny kraj, inny świat, religia, kultura czy tradycja...
Mnie też te argumenty nie przekonują. Czytałam kiedyś książki Waris Dirie - Kwiat pustyni i Córkę Nomadów. O rytualnym obrzezaniu to też nie mieściło mi się w głowie. Mam nadzieję, że nadejdzie taki dzień, kiedy kobiety wszędzie będą traktowane z szacunkiem. Oby to nie było tylko pobożne życzenie.
UsuńJak się zapatruje? Bo ja też oglądałam ten program i czytałam i mi się to we łbie nie mieści. On twierdzi, że pewnych ludzi nic nie jest w stanie zmienić. My tego nie rozumiemy, on też, ale tak jest. Wiele nie rozmawialiśmy na ten temat... Nie było okazji, w ogóle nie mamy obecnie czasu na rozmowy , bo on jest pochłonięty pracą i non stop wyjeżdża. Mnie też nie przekonują argumenty - inny świat i kultura. CO to za kultura, która przysparza cierpienia i jest po prostu nieludzka? Em ma bardzo bliskie relacje z Mamą, chyba takie coś jak wyrzucenie Matki wdowy z domu jest dla niego tak samo niedorzeczne jak dla nas. Obrzezanie kobiet zaś - to jest dla mnie barbarzyństwo z najwyższej półki...
UsuńNawet jednostka może czasem przekonać pół świata do okrucieństwa. To jest niezrozumiałe. Martynę też podziwiam za to, co pokazuje, świadomość, wiedza, to konieczność. Może ktoś się w końcu obudzi...
Usuńja kiedys rozczytywałam sie w takich ksiązkach, "z życia wzietych", duzo ogladałam na ten temat... jednak za słaba psychicznie jestem... nie moge zrozumiec, ze w XXI wieku jeszcze tak mozna... ale niestety to zdarza sie tez tu u nas, tylko nikt nie chce tego powiedziec głosno :((
OdpowiedzUsuńi szkoda wielka, ze nie ma ludiz którzy by otwarcie z tym walczyli, są nieliczni... ja sie modle co chwile by mieli siłe z tym walczyc, by udalo sie zmienic ten chory świat!!!!!
Wiesz, dobrze, że one są, bo dają świadectwo potworności jaka dzieje się na świecie. Dzięki temu, ze one opisują co przeżyły, ktoś w końcu budzi się i próbuje walczyć. Jedna osoba niewiele może, ale wiele budzi respekt. Czasem żałuję, że Bóg dał ludziom AŻ TYLE wolnej woli :/
UsuńOczywiscie, ja tez jestem za tym by pisaly i nie bały sie! Jednak wydaje mi sie, ze wiecej osób powinno sie zaangazowac w pomoc... a niestety zostaja przez jakis fundametalistów, materialistów, biurokratów wstrzymywane :(
OdpowiedzUsuńrozumiem Cię doskonale, też tak myślę. Dokładnie tak :*
UsuńCzytałam tą książkę ładnych parę lat temu i pamiętam jej każdą stronę. Jak tylko zobaczyłam u Ciebie jej okładkę od razu coś mnie "ukuło"...Pamiętam, że w trakcie lektury musiałam sobie robić przerwy, bo mój umysł tego nie ogarniał. Oczywiście bardzo tę książkę polecam!
OdpowiedzUsuńPrzesyłam pozdrowionka!
Czuję, że i we mnie ona na długo zostanie, też czytałam ją "po kawałku" bo tyle bólu ile mieści się na tych kartkach nie da się przyjąć za jednym razem. Pozdrawiam również :)
Usuńnie czytałam jej, byłam dziś w bibliotece, że sobie uciec w świat książki choc na chwilę, jak będę tam za jakiś czas zapytam o tę książkę
OdpowiedzUsuńna ten Twój czas teraz, to chyba nie byłaby dobra propozycja. Ale za jakiś czas zapytaj. Warto :*
UsuńTeż czytałam, plakalam jak dziecko, piękna (i przerażająca zarazem) książka :)
OdpowiedzUsuńtak, wywołuje skrajne emocje - od przerażenia, przez niedowierzanie po niezmierzony smutek. Nie da się wobec niej przejść obojętnie. Pozdrawiam :)
UsuńOkropne są te stopy. Aż mi się słabo zrobiło.
OdpowiedzUsuńMnie też... nie mogę na to patrzeć...
UsuńAle wiesz co Bea? Chyba mnie zachęciłaś, a na pewno zaciekawiłaś. Będę pamiętać o tej książce!
:-*
Al aż pożałowałam, że je znalazłam, ale musiałam zobaczyć "o co chodzi" :// przez to jest bardziej realnie - niestety...
UsuńJulitko pamiętaj, bo warto :*
łooo, aż mnie otrzepało na widok tego zdjęcia!
OdpowiedzUsuńKsiążki nie czytałam, ale kiedyś interesowałam się kulturą Japonii i też byłam zszokowana tamtejszymi rytuałami :-/
Jest tyle tradycji, których my - Europejczycy nie rozumiemy... i z którymi, mam nadzieję, nigdy się nie pogodzimy!
mnie też.
UsuńCała kultura azjatycka jest niesamowita, też sporo czytam na ten temat. i wiele rzeczy tam mi się podoba ich spokój, duma, wytrwałość w dążeniu do celu, te cudowne, haftowane kimona... Ale niestety jest też druga strona medalu :/ A szkoda.
mówiłam Ci, ja długo trawiłam tę książkę....okrutne, niezrozumiałe dla mnie, zwłaszcza z perspektywy bycia matką.Wiele książek przeczytałam, po których dziękowałam Bogu za to, co mam....
OdpowiedzUsuńnom, dawno już nie czytałam czegoś równie przerażającego. Właśnie z perspektywy matki dziewczynki tak mnie siekło. Myślę o stopach Juli, a Ty pewnie Nelki Nie umiałabym tak skrzywdzić swojego dziecka, chyba wolałabym sama sobie coś zrobić :/
Usuń