Idąc tą drogą...

Się zastanawiam na co trafię. 

Niedziela była jakaś taka... Wszystko mi z rąk leciało, jakaś taka nerwowa i rozbita byłam. Goniłam Mężona i Julę po kątach, bo Jaśniepan oczywiście rano zablokował łazienkę i wyszedł wypachniony dopiero na gotowe śniadanko. 

Jula oczywiście rwała się do pomagania przy wszystkim, wtykała mi palce do chlebowego ciasta, chciała, żeby ją zamknąć w kanapie, nie chciała się ubrać, nie chciała, a potem chciała na śniadanie wszystkiego, co proponowałam - ogólnie mały Sajgon, a pośrodku tego wszystkiego rozespana, rozczochrana i zapiżamiona JA. 

I jeszcze zakupy trzeba było zrobić.

I szafka w kuchni - ta nie powieszona - stała jak milczący wyrzut sumienia.

I wszystkie szklane i porcelanowe cudeńka od Mamy popakowane w pudła, stały sobie wciąż malowniczo zagracając pokój, a ja drżałam, że ktoś mi na tych pudłach usiądzie, przewróci je, bądź wybije sobie o nie zęby.

Już nawet wiertarka była. Ale wierteł nie było. Pożyczyłam od kolegi wiertła - nie było haków... A dni mijały niepostrzeżenie...

Para gwizdała mi uszami.

Jaśniepan, widząc mój "cudowny nastrój" sam się naburmuszył i odpowiadał monosylabami.Wreszcie wyleźliśmy do Lidla i byłam już tak wkurzona, że doniosłam zakupy do domu, odwróciłam się na pięcie i pojechałam do Lerła Merlę po te cholerne haki. 

Na uszach Linkin Park ;)

I dobrze, że parasol zabrałam.

Przez tą godzinę pooddychałam głęboko, spuściłam trochę pary, wyobraziłam sobie siebie jako tę leliję na stawie - zennnn... I powróciłam w pielesze. 

W pieleszach rozpierrducha bo się Jaśniepan za sprzątanie wziął. Wszystkie powierzchnie płaskie mokre, Meble przenośne na korytarzu, Jula lata pod sufitem zamiast spać. Mój zennnn wyparował. 

Wzięłam się za obiad. Barszcz wyszedł mdły, kotlety prawie się spaliły. Chleb ze słonecznikiem, który gdzieś tam w tzw "międzyczasie" sobie wyrósł - wyszedł wspaniale. Tyle, że w barwie obiadowych kotletów - czarny. 

Wreszcie nadejszła wiekopomna chwiła i Jaśniepan wziął się za wieszanie szafki. I wyobraźcie sobie POWIESIŁ! I dosłownie PIĘTNAŚCIE MINUT mu to zajęło!! MAJ HIROŁ po porostu. DŻIZAS!

A potem już usiadłam sobie i zaczęłam odwijać z papierków filiżaneczki, spodeczki, kubeczki, talerzyczki i dzbanuszki i utykać to wsio w tą szafkę i tak mi się miło zrobiło :)) Że nawet dwa kilo brzoskwiń pokroiłam na dżem.

A wieczorem za babeczkę z białek się wzięłam, bo w poniedziałek Rodzony Przyjaciel miał przybyć.  Taka śliczna i puchata urosła, taka mniamniuśna... tak się pięknie zarumieniła i... tak malowniczo oklapła i okazała się zakalcem :/

I powiem wam, że gotowałam te brzoskwinie przez 2 dni po 20 minut i na trzeci dzień (wczoraj) miałam gotować ostatni raz i zapakować do słoików - zeszkliły się, pachniały i poszłam usypiać Julę i zleciłam "pomieszanie co jakiś czas" Mężonowi i czytałam O pięknej i bestii ... a potem O Kocie w butach i... poczułam swąd...

Wyleciałam z pokoju jak z procy, dopadłam gara, zamieszałam, skrobiąc przypalony dżem... Miałam na pewno mord w oczach szukając winowajcy. Znalazłam - Jaśniepan poczuł nieodpartą chęć wzięcia prysznica. Natentychmiast. Aaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Ale nic to. Ważne że Franek jest zdrowy :) 

I Rodzony Przyjaciel - Pio był w poniedziałek i uśmialiśmy się jak norki z filmu z Jackiem Czanem ;)

I jeszcze jutro urodziny Mężona, więc jakoś mu wybaczę ten dżem ;)

Lajf is bjutiful ;)