Wielkie plany na przyszłość.

-
Miałyście kiedyś taki czas, kiedy było wam po prostu dobrze, tak dobrze, że można było zarzucić myśli jak sieć daleko... I wierzyć, że tą siecią da się wyciągnąć spełnione marzenia...? Czas, w którym robiłyście wielkie, życiowe plany na "za rok", na "za pięć lat", na "kiedyś"? I wydawało się wam, że te plany są właściwie całkowicie realne. Wystarczy zabrać się do tego już, by kiedyś osiągnąć efekt...
A potem, nagle... Ni z tego ni z owego... Trrrach. Koniec. Trzeba wszystko zmieniać o 180 stopni, pójść w lewo zamiast w prawo - a nawet cofnąć się, czego nikt nie lubi... I taka wściekłość się pojawia - "bo miało być inaczej!!!"...

Miałam tak. Kilka razy pozwoliłam Temu - tam wyżej - głośno porechotać. Bo mogłam szczegółowo i realnie planować, mogłam wyliczać ile mi zajmie dotarcie do celu, jakie to pociągnie za sobą konsekwencje. Mogłam z determinacją dążyć do usunięcia wszystkich przeszkód... A On i tak - nieraz pod sam koniec starań rzucał pod nogi coś - czego ani obejść ani przeskoczyć. Albo, kiedy plan był wyjątkowo durny, pozwalał na realizację, żeby potem pukać się w czoło, kiedy zastanawiałam się, co właściwie zrobiłam....

Od jakiegoś czasu nie planuję niczego na wyrost. Ewentualnie na tydzień. Bo nie ma sensu. Poddałam się - choć ktoś, kto stoi z boku mógłby powiedzieć, że po prostu zaufałam i daję się prowadzić. Nie wiem - może. A moje życie jakoś się układa. Tylko właściwie nie wiem, czy ma jakiś cel...

Ale marzę teraz o czymś specjalnym. I boję się o tym powiedzieć głośno... Bo, może On zaplanował to sobie jakoś inaczej? Czy dam radę żyć, jeśli On uznał, że nie tędy droga? A co jeśli okaże się, że powie chciałaś - to masz, a ja nie będę potrafiła udźwignąć tyle szczęścia? Albo jeśli ono będzie wymagało więcej poświęcenia, więcej miłości niż inne? Niepewność... Ciągła niepewność i obawa, że sobie z tym nie poradzę...

---------------------------------------------------------------------------------

Pragnę i boję się tego marzenia.
Wśród snów czarodziejskich je chowam
przed wzrokiem drwiącym...

Pragnę i boję się jego spełnienia
oddechem jak mgłą otulając
w bezsenne noce...

Wśród pragnień jedyne
tak drogie i bliskie...

duszę - zamienia w snop iskier...

--------------------------------
*obrazek pożyczony z netu

Komentarze

  1. smallcatphotography10 września 2008 22:12

    Tak, tak też rozbawiam moimi planami Boga. I chyba nadal go rozbawiam bo znów stoję przed wyborem którą drogą pójść czy pod wiatr czy z wiatrem rezygnując z marzeń...
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy11 września 2008 00:50

    Już dawno doszłam do wniosku, że Ten z góry lubi telenowele. I jak się dobrze przypatrzeć mojemu życiu to jest jakaś telenowela. Jak chce to ma. Staram się więc tak żyć, żeby tak Jemu jak i mnie się nie znudziła. I niech się śmieje. Bo ja już dawno żyję każdym dniem, jak kolejnym odcinkiem. Dzięki temu, życie mnie wciąga.

    Nie bój się, chyba zawsze tak jest, że dostajemy tyle, ile możemy unieść, chociaż nam się inaczej wydaje :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Kobieta z drugiej strony lustra11 września 2008 08:05

    Witam Smallcat-ku na moim blogu :) Miło Cię widzieć :) Zaraz Cię pójdę poszukać, bo zaciekawiło mnie przed jakim wyborem stoisz :)

    Dzięki Eunice jakoś lepiej mi się zrobiło po tym, co napisałaś :) I po wczorajszej rozmowie z Mężonem też trochę ;)Buźka

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy11 września 2008 11:51

    Ten na Gorze jest bardzo dowcipny, spojrzmy chociaz na moje zycie:)))a Ty udzwigniesz to szczescie. uwierz!

    OdpowiedzUsuń
  5. Kobieta z drugiej strony lustra11 września 2008 11:53

    Tak, jedyne czego mu nie można zarzucić to brak poczucia humoru ;)
    Jakby co to będę mieć wasze dobre rady ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy11 września 2008 14:08

    jakoś tak to już jest że ON zawsze ma swoje plany i te Jego nie zawsze pokrywają się z naszymi,a szkoda...ale życzę Ci powodzenia.........

    OdpowiedzUsuń
  7. Kobieta z drugiej strony lustra11 września 2008 14:10

    Dzięki Olu :) przyda się wsparcie :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy13 września 2008 12:43

    mam takie chwile, w których jest cudownie, ale właśnie... nauczyłam się już nic wtedy nie planować i nie słuchać żadnych obietnic, bo to się później marnie kończy

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy14 września 2008 21:51

    tez tak mam i marzenia moje niszczeja .... no ale moze jednak kiedys sie spelnia, ale poki co nie zdradze jakie to marzenia, wtedy jak za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki zamienia sie w real ;) Pozdrawiam:*
    ~andziulka

    OdpowiedzUsuń
  10. Kobieta z drugiej strony lustra15 września 2008 09:16

    Właśnie... kiepska sprawa :/

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimowy15 września 2008 13:25

    Jejciu alez mi serducho wali i ciarki mam na ciele... ty wiesz dlaczego!:) Dlatego mocno trzymam kciuki:*

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zbieram dobre słowa ;)

Popularne posty z tego bloga

Bałtyk wzywa

-
Obraz
  Już za chwileczkę, już za momencik... :) No cześć Robaczki, co tam u Was? Ja już jedną nogą jestem na plaży, trzymajcie mi tam kciuki za pogodę - proszę! :) Pomału się pakuję i załatwiam w pracy wszelkie sprawy "na zaś",  żeby nikt mnie nie niepokoił przez następne trzy tygodnie. Im jestem starsza, tym bardziej potrzebuję dni, w których nic nie muszę. Co najważniejsze, potrafię już sobie takie momenty zafundować bez wyrzutów sumienia. Kiedyś męczyło mnie strasznie takie "nicnierobienie", bo przecież w tym czasie można by było tyle "nadgonić". Teraz spacer, czy pogaduchy z kimś kochanym na kocyku, albo czytanie książki nie są już powodem do zastanawiania się, czy marnuję czas. Długo mi zeszło, żeby to zrozumieć ;) Czas od kwietnia zleciał mi niesamowicie szybko. Mnóstwo pracy, pilnowanie wagi (- 5 kg na dzień dzisiejszy!! :)) Wyjazdy i wywiadówki CJ, dużo czytania, wyjazd na Dziki Wschód do Rodzicieli... I w mgnieniu oka zawitał lipiec ;) Od zeszłego tygo...
Czytaj więcej

Przyspieszony rytm

-
Obraz
Dopiero rozebrałam choinkę, a tu już Wielkanoc na horyzoncie... Wszystko dzieje się tak szybko, że nie nadążam z przyswajaniem. Ciągła galopada po lekarzach, niewyrabianie na zakrętach w pracy, planowanie remontu kuchni, kredytu na ten remont, dbanie o relacje rodzinne, małżeńskie, matko-córkowe. Trochę mnie to przytłacza. Już dwa razy od czasu wakacji zwiewałam na chwilę do Rodziców, żeby zresetować głowę, na jakiś czas pomaga, ale potem znowu chaos kłębi się w głowie i szarpie nerwy. Wróciłam do czytania. Zauważyłam, że to też dobrze mi robi. Wciskanie się w fabułę zupełnie różną od tej z mojego życia daje oddech i huśta perspektywą. Gdzieś tam budzę się z codzienności, zerkam z zupełnie innej strony, bywa że nabieram od nowa chęci, by sprzątać życiowy bałagan.  Ale jakoś ciężej jest. Branie się w garść i potrząsanie sobą nie idzie mi już tak łatwo jak kiedyś. Ale wiosna idzie. Będzie lepiej. Trzymajmy się   
Czytaj więcej

A czas płynie płynie....

-
Obraz
  obrazek z:  http://radkost.com/2011/07/28/hello-world/   Dziś 34. Częstujcie się wirtualnie Kochani :) Migam się bardzo od tych urodzin... gdzieś od czasu do czasu mała wzmianka. Czyżbym się starzała, skoro tak ciężko mi idzie myślenie o wieku? :)) Ale od zeszłego roku to "starzenie się" jest ciut łatwiejsze. Bo razem ze mną świętuje ONA - iskierka, styczniowa siostra bliźniaczka-wodniczka :)) i jest ciut więcej mobilizacji, żeby ten post nie był aż tak zwyczajny, taki "jak zawsze". Wszystkiego najlepszego LILU :)) Bo w końcu to nasz dzień. Więc niech będzie, że o nas :) Przyszłam na świat podczas "zimy stulecia".  http://bi.gazeta.pl/im/7/6117/ z6117197X.jpg Mama opowiadała mi, jak jechała do porodu w zaspach, drąc się na wiozącego ją tatę, że na pewno nie zdążą. A tu śnieg, ciemność, ślizgawica - cóż, dość stresujący moment, nieprawdaż? Może dlatego nie jestem dzisiaj śniegoentuzjastką :/ A wręcz przeciwni...
Czytaj więcej