Mężczyźni są z innej galaktyki.

Wczoraj i przedwczoraj spędziliśmy z Mężonem całkiem sympatyczne wieczory. W ramach akcji "szukamy nowej nici porozumienia, bo starą za chwilę szlag trafi", skoro mamy CZAS i WOLNĄ CHATĘ. Zaczynamy od tzw omawiania problemu. Gadamy, wałkujemy - i chociaż nie do końca się rozumiemy - może coś jeszcze z tego będzie? On ograniczył swoje wirtualne zabawy, ja staram się nie paść na pysk zaraz za progiem mieszkania. I póki co - jest miło. Wczoraj poszłam spać dumna z siebie (o rany, dzisiaj wcale na niego nie nawrzeszczałam!!?? czy to naprawdę możliwe?? :)) I nawet buzi na dobranoc dostałam.

Obudziły mnie jakieś, szelesty, szurania, odgłosy przekładania papierów z miejsca na miejsce. Coraz bardziej natarczywe i wkurzające. No niee, tylko nie znowu... Otworzyłam oczy. Było wpół do dwunastej. Mój małżonek właśnie wyłączył komputer i jak zwykle zaczął sobie szykować ubrania i papierzyska. Oczywiście nie mógł nic znaleźć, oczywiście nie mógł odpuścić sobie szperania WSZĘDZIE. Wstałam, znalazłam czego szukał, zademonstrowałam swoje niezadowolenie, on się OCZYWIŚCIE zdziwił, że dlaczego niby się obudziłam, przecież był cicho. Gdyby był cicho nie obudziłabym się...

Staram się znaleźć dawną siebie. Tą, której dzięki miłości nic nie przeszkadzało. Tą z klapkami nr 46 na oczach. Staram się, ale wciąż nie wychodzi, wciąż drażnią mnie zwykłe "codzienności", to że przypominam, układam, kupuję, pilnuję... To, że mimo, że moje dziecko wyjechało, nie do końca jestem słomianą MAMĄ.

Nie poddam się. Chociaż wiem, że na tą chwilę jesteśmy od siebie daleko.Wszystkie kłótnie, które ostatnio były na porządku dziennym wyżarły sporą dziurę w naszym związku.

Nie poddam się.Będę szukać wspólnego języka z tym moim kosmitą.

Mama przed chwilą wysłała mi zdjęcie roześmianej Juli.